Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010



Μην κλαις, φαντάζει μάταιο τώρα
Που πέσανε τα πέπλα ξαφνικά
Πως θες να σ' αγαπήσουνε με τούτο το σημάδι
Που σκάλισες στη μάσκα σου κρυφά

Μην κλαις, δεν φτάνει η οδύνη,
Δεν φτάνει η θλίψη για ν' αναστηθείς
Πόσες φορές τα μάτια σου θα κλείσεις
Μπροστά στο ραγισμένο σου είδωλο

Κάθε μεσημέρι καίγεσαι,

από ένα πόνο αβάσταχτο,

Πεταλούδα ξάφνου γίνεσαι

Σε φωτιά μεταμορφώνεσαι,

Κάθε μεσημέρι καίγεσαι

Πως θες να σ' αγαπήσουνε με τούτο το σημάδι
Που σκάλισες στη μάσκα σου κρυφά
Είναι αδειανές οι φλέβες σου από αίμα
Και μόνο ένας Δαίμονας σκιρτά...αργά!

Κάθε μεσημέρι καίγεσαι, από ένα πόνο αβάσταχτο,
Πεταλούδα ξάφνου γίνεσαι
Σε φωτιά μεταμορφώνεσαι,
Κάθε μεσημέρι καίγεσαι

Κρέμεσαι από τον αγέρα
Δεν πατάς πια πουθενά
Κρέμεσαι απ' το πουθενά

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Γυμνοπαιδία A΄. Σαντορίνη



Σκύψε αν μπορείς στη θάλασσα τη σκοτεινή ξεχνώντας
τον ήχο μιας φλογέρας πάνω σε πόδια γυμνά
που πάτησαν τον ύπνο σου στην άλλη ζωή τη βυθισμένη.


Γράψε αν μπορείς στο τελευταίο σου όστρακο
τη μέρα τ' όνομα τον τόπο
και ρίξε το στη θάλασσα για να βουλιάξει.

Bρεθήκαμε γυμνοί πάνω στην αλαφρόπετρα
κοιτάζοντας τ' αναδυόμενα νησιά
κοιτάζοντας τα κόκκινα νησιά να βυθίζουν
στον ύπνο τους, στον ύπνο μας.
Eδώ βρεθήκαμε γυμνοί κρατώντας
τη ζυγαριά που βάραινε κατά το μέρος

της αδικίας.

Φτέρνα της δύναμης θέληση ανίσκιωτη λογαριασμένη
α γ ά π η
στον ήλιο του μεσημεριού σχέδια που ωριμάζουν,
δρόμος της μοίρας με το χτύπημα της νέας παλάμης
στην ωμοπλάτη·
στον τόπο που σκορπίστηκε που δεν αντέχει
στον τόπο που ήταν κάποτε δικός μας
βουλιάζουν τα νησιά σκουριά και στάχτη.

Bωμοί γκρεμισμένοι
κι οι φίλοι ξεχασμένοι
φύλλα της φοινικιάς στη λάσπη.

Άφησε τα χέρια σου αν μπορείς, να ταξιδέψουν
εδώ στην κόχη του καιρού με το καράβι
που άγγιξε τον ορίζοντα.
Όταν ο κύβος χτύπησε την πλάκα
όταν η λόγχη χτύπησε το θώρακα
όταν το μάτι γνώρισε τον ξένο
και στέγνωσε η αγάπη
μέσα σε τρύπιες ψυχές·

όταν κοιτάζεις γύρω σου και βρίσκεις
κύκλο τα πόδια θερισμένα
κύκλο τα χέρια πεθαμένα
κύκλο τα μάτια σκοτεινά·

όταν δε μένει πια ούτε να διαλέξεις
το θάνατο που γύρευες δικό σου,
ακούγοντας μια κραυγή
ακόμη και του λύκου την κραυγή,
το δίκιο σου·
άφησε τα χέρια σου αν μπορείς να ταξιδέψουν
ξεκόλλησε απ' τον άπιστο καιρό
και βούλιαξε,
βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες.

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

You don't care about us

If it's a bad day, you try to suffocate.
Another memory...SCARRED

If it's a bad case, then you accelerate,
you're in the getaway... car

You don't care about us... oh oh.
You don't care about us... oh oh.
You don't care about us... oh oh
You don't care about us.

If it's a bad case, you're on the rampage.
Another memory... scarred.
You're at the wrong place, you're on the back page,
you're in the getaway... car.

You don't care about us... oh oh.
You don't care about us... oh oh.
You don't care about us... oh oh
You don't care about us.

It's your age, It's my rage.
It's your age, It's my rage.

You're too complicated, we should separate it.
You're just confiscating, you're exasperating.
This degeneration, mental masturbation.
Think I'll leave it all behind, save this bleeding heart of mine.

It's a matter of trust.
It's a matter of trust.
It's a matter of trust.
It's a matter of trust.
Because..
You don't care about us...
You don't care about us...
You don't care about us...
You don't care about us.

It's your age, It's my rage.
It's your age, It's my rage.


Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Απέναντί μου είναι ο θάνατος
μα το σάπιο δε φαίνεται πουθενά
ο θάνατος είναι απλώς γκρίζος
κι όμως, έχει κάτι τρομαχτικό
η ακινησία της γάτας.
Σαν να κοιμάται
χωρίς τη θέλησή της.
Χωρίς τη θέλησή μου
είναι γκρίζοι οι τοίχοι
και δίχως να το διαλέξω
βολεύτηκα στις δικαιολογίες
που τώρα φθίνουν
Αυτό είναι το σάπιο
που πιά δεν αρκείται στο θάνατο.
Είναι στις σκέψεις μου
και στις μνήμες που μου τρώνε το χαμόγελο
εκούσια.
Δείξε μου το δρόμο
εσύ που με κοιτάς πίσω απ' τα χέρια σου
Έλα και πές μου
εσύ, τί κανω.
Γιατί εγώ φοβάμαι να πω "καλά".
Τί περιμένω;
Μακάρι να 'ξερα.

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Το κομμένο σκοινί

Το κομμένο σκοινί
Μπορείς να το ξαναδέσεις
Θα κρατήσει πάλι, ωστόσο
Θα 'ναι κομμένο.

Ίσως πάλι ν' ανταμώσουμε
Μα εκεί που μ' άφησες
Δεν πρόκειται ποτέ
Να με ξαναβρείς.

Ξημέρωμα


Δεν είναι τυχαίο
Που κάθε καινούρια μέρα
Ξημερώνει με το λάλημα του πετεινού
Που μαρτυράει από παλιά
Μια πρδοσία.





Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

Απολαύσεις

Το πρωί το πρώτο βλέμμα απ’ το παράθυρο
Το βιβλίο το παλιό που ξαναβρίσκεις
Πρόσωπα ενθουσιασμένα
Χιόνι, η αλλαγή των εποχών
Η εφημερίδα
Το σκυλί
Η διαλεκτική
Μπάνιο, κολύμπι
Παλιά μουσική
Άνετα παπούτσια
Κατανόηση
Νέα μουσική
Γράψιμο, φυτά
Ταξίδια
Τραγούδια
Και να ‘σαι φίλος μ’ όλους.

Διαβάζεται πρωί και βράδυ

Αυτός που αγαπώ
Μου είπε
Ότι με χρειάζεται.
Γι' αυτό
Προσέχω τον εαυτό μου
Βαδίζω με προφύλαξη
Και φοβάμαι κάθε στάλα βροχή
Μηδά και με σκοτώσει.

Όπως ξέρω καλά

Όπως ξέρω καλά
Οι αμαρτωλοί πηγαίνουν στην κόλαση
Διασχίζοντας τον ουρανό
Τους μεταφέρουν με αμάξια διάφανα
Και τους λένε: Ετούτος από κάτω σας είναι ο ουρανός.
Ξέρω ότι το λένε αυτό
Γιατί σκέφτομαι
Πως ειδικά ανάμεσα σ' αυτούς
Θα υπάρχουν πολλοί που δε θα τον γνωρίσουν.
Γιατί αυτοί ειδικά
Πίστευαν πως είναι πιο λαμπερός.

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

Δεν έχουν όνομα οι στιγμές
τουλάχιστον όχι οι χαρούμενες.

Δεν τους αξίζει να κλειστούν σε δυο σειρές
παρά μέσα στο μυαλό σου
ας ξεχύνονται, βουνοκορφές που σκίζουν
τους αιθέρες... Τη Θλίψη...

Γι αυτό και γώ μένω σιωπηλή
και κρυφά χαμογελάω
δίχως να εξηγώ γιατί.

ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ!

Me gustas el fuego, me gusta..... la viva.....

Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010



Αχ πως μικραίνει η απόσταση κάτω απ' το φύλλο που πέφτει
Αχ πως ο χρόνος σηκώνεται και φανερώνεται άδειος
Πίσω, πίσω απ' τη σιωπή πνιγμένο πλοίο νεκρό αντίο στην κουπαστή
Πίσω, πίσω απ' τη φωνή αδειάζει η σκέψη και ακούει τη λέξη να ηχορραγεί

Μαύρη πεταλούδα παράξενη
μέσα στην ομίχλη διάφανη
Όποιος δε σε βλέπει ξεχνά
Και όποιος δεν θυμάται
μαύρο θάνατο κοιμάται

Αχ πως ηχούν τα βήματα μέσα στο άδειο τοπίο
Αχ πως φυτρώνει στο χώμα γεμάτο χρώματα τραγούδι

Κι όταν το ποίημα ανοίγει μια χαράδρα πίσω απ' τα κάδρα της γιορτής
Βγαίνει πάνω απ' τις χαρές πάνω απ' τις σφαγές μας
πεταλούδα με τη φτερούγα να αιμορραγεί

Μαύρη πεταλούδα...