Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

ΈΤΣΙ, ΜΕ ΗΡΕΜΕΙ....

Κυματίζουν σύννεφα
στο βυθό
στενές λωρίδες από σκέψεις
ρέουν στην άμμο
Τα κοχύλια
Ό,τι πιο άρτιο
σε βουβούς ήχους
αγγιζουν τα νερά
Είμαι και 'γω εκεί
απλώνω το σώμα μου
στις φροντίδες της άρμης
στο μουρμούρισμα
που απαλύνει τις σκέψεις
και ξεπλένει τα δάκρυα
Είναι η ηρεμία
που αναθυμάμαι
πριν κοιμηθώ
μόνη
με κοχύλια στα χέρια
Και είναι η ελπίδα
που κυλάει μέσα στη βροχή
λίγη απόσταση μακριά
απ' τα όνειρά μου
Ποτέ δε θα ξεχάσω το τραγούδι της

Τις άγριες αγκαλιές της.

ΟΥΦ

Σε κάθε παρόν
καραδοκεί η μνήμη
Μέσα από ρωγμές
χάνομαι
σε χειμάρρους
και σε κόσμους άλλης υφής, ομιχλώδους
Ξεχνάω αμέσως
να αναπνεύσω
τα γόνατά μου
να χτυπήσω στη γη
να δω το αίμα
να κυλάει στις φλέβες
τη Ζωή
να διαπερνάει τα χέρια
τον αέρα
ανάμεσα στους κόρφους μου
Το γαλάζιο και το μαύρο
που χτυπάνε την πλάτη μου
σαν φιλική συμβουλή

Προκάλεσέ με
μη μ' αφήνεις να αφήνομαι
Σε χέρια ανυπόστατα
Και σε σκέψεις περασμένες
-ξεχασμένες-

Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

Ασυνάρτητο.

Άσκοπη αναζήτηση
στους δρόμους
και στα μάτια των περαστικών
Πού χάθηκα πάλι
Σε ποια χιλιοειπωμένη σκέψη
σε ποιον ξεχασμένο αναστεναγμό...

Θέλω να μιλήσω
για το τίποτα
για εμένα
που βρίσκομαι μεταξύ
ασύμφωνων παρεμβάσεων

Επανάληψη μιας φράσης
ζωγραφίζω στους τοίχους
με διαφορετικές λέξεις τη φορά
μα πάντα το μυαλό μου εκεί
στη Φυγή,
δυστυχώς,
από την φυγή.

Είναι ανθρώπινο, μου είπαν
η ευτυχία προυποθέτει
δύναμη
και αγάπη
για ό,τι αξίζει.

Θα αρχίσω λοιπόν με ένα χαμόγελο.
Το χΑμόγελο μου θυμίζει τη βροχή που την καίει ο ήλιος σε χίλια χρώματα. Όταν βρέχει, βλέπεις, παρακαλάνε οι σταγόνες να πάψουν να σκάνε στο έδαφος κοΥβαλώντας σκέψεις και δάκρυα, Τύψεις, ενοχές και σκόρπια όνειρα. Είναι βαρύ φορτίο, και είναι μόνο σταγόνες. Κι όμως, σε αυτές εξομολογήθηκΑ την καρδιά μου, εγώ η ίδια κόντευα να σκάσω. Σε κάθε σταγόνα είπα και μια λέΞη, και όταν ξέσπασε η μπόρα και θόλωσε ο ουρανός κατάλαβα το λάθος του να παρατηρείς τις σκέψεις σου δίχως να αμβλύνεις τις λόγχες τους.
'Ετσι λοιπόν γΙα μια στιγμή που μοιάζει σαν δύναμη χαμογελάω.
Εμένα ο ήλιος μου δεν φαίνεται σε κανενός τα μάτια, τελικά. Αλλά ούτε τον βρήκα ακόμα τελείως. Κορροιδεύω τον εαυτό μου αν νομίζω οτι ξέφυγΑ. Γιατί χάνομαι, πολύ συχνά. Ιδιαίτερα όταν δεν κουνιέμαι. Όμως δεν κάνει να φοβάμαι. Καιρός μου είναι.


Άρνηση.
Στην άρνηση.