Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Η φλόγα, ο συνειρμός κι ο άνεμος

Είμαι φλόγα εγώ
και σβήνω στον αέρα
αντίθετα,
αντέχω στα χτυπήματα

Είν' ο αέρας άδειος
κι ας με γεμίζει δάκρυα σε κάθε ριπή
Καταλαβαίνεις;
Είν' ο αέρας διάφανος τοίχος
μα με γεμίζει αίμα
κάθε φορά που χαραμάδες δεν βρίσκω

Κι είν' ο τοίχος κερί
κι είμ' εγώ φλόγα
και λιώνοντας
με σβήνει
Κι είναι πολλών λογιών οι τοίχοι
μερικοί έχουν μιλιά
και λένε ψέμματα
μερικοί έχουν πρόσωπο
μα είναι άδειοι
σκορπίζουν στον άνεμο
σαν άνεμος που είναι....

Είναι και μερικοί όμως
που απλώς στέκονται εκεί
και προστατεύουν

Γι' αυτούς, ευχαρίστως σβήνω
και μόνη μου ξανά γεννιέμαι
από ένα φύσημα.

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Πρωινός 'Ηλιος, Φευγαλέα Ελπίδα..

Κόβω τις παραμέτους
τα νήματα
που έχουν αρχίσει να σκουριάζουν.
Ποτέ μου δε δοκίμασα
τον αέρα του κενού
ή τις λεπτές νότες
του κτύπου της καρδιάς μου.
Αναρωτιέμαι
τί χρώμα θα έχω
πίσω απ' τη διαφάνεια
Πώς ακούγομαι
μέσα από ένα κοχύλι
Πώς μοιάζω
όταν σε καθρέπτες δεν κοιτώ.

Κι αν δε μ' αρέσει αυτό που βλέπω
ψάχνω πάλι
και διακρίνω σε μένα
κάτι που μπορώ να βασιστώ.

Πρωινός ήλιος, φευγαλέα ελπίδα.
Μα απ' την άλλη
όλη η ζωή μου κάτω από φευγαλέες ελπίδες σώζεται...