Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011

Δεν το σκάω. Απλώς προχωρώ.

Κανείς ποτέ δεν όρισε

κανόνες στη ζωή

παρά σκέψεις

σε σκέψεις σφηνωμένες

μακρώς παγιωμένες

σε καταστάσεις βολικές.


Δε χάραξα πορεία

τα μάτια μου ανοίγοντας

ίσως απλώς αφέθηκα

δίχως να προσέξω

τα πλέγματα που στένευαν

ίσως απλώς

ήθελα

όλα τα τέρματα να ξεπεράσω

χάνοντας το τέλος

και μαζί του μια αρχή.


Δεν πρέπει τίποτα.

Μιας και ποτέ μου δε δανείστηκα

μπορώ να φύγω...

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

Συλλαβίζοντας την ευτυχία

Διστάζεις να το φωνάξεις
φοβάσαι μην τρομάξει και φύγει μακριά
η σκέψη και η στιγμή
που σε περιθάλπει
Την προφανή σιωπή
να διαδεχθεί τα λόγια σου
διστάζεις ν' αντέξεις
κι έτσι δεν προφέρεις
παρά λαθραία αισθάνεσαι
Μα οι ανάσες είναι γεμάτες συναισθήματα
που ξεσπούν και χάνονται
κι αν τ' αρπάξεις και με θάρρος συλλαβίσεις
δικά σου θα 'ναι
θ' αντέξεις στο χρόνο...

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

"Όποιος με ρίχνει στη φωτιά... Να τον ζεσταίνω"

Κάπου κλείνεις τα μάτια
κι ο ήχος μοιάζει τείχος αδιαπέραστο
Κι όταν πια τ΄ανοίξεις
είναι ο μόνος φίλος
στην παγερη ησυχία του πραγματικού
όπου όλα είναι όπως φαίνονται
Κι όμως
Είσαι ένας κόσμος
και οι πράξεις μια βιτρίνα
για να διώχνεις και ν' αποπλανείς
να προστατεύεσαι και να διαλέγεις
Γι' αυτό προσπαθώ
εκτός απ' την τιμή που κόλλησες στο μέτωπό σου
να πιστέψω κι όσα δε φαίνονται
κι όσα δε νιώθω
Ακόμα κι αν με τραβάς μακριά
φοβισμένος απ' τη θέληση
Ακόμα κι αν στο τέλος μετανιώσω
έχοντας υπερβεί υα όρια.

Σάββατο 9 Ιουλίου 2011






Τρομάζει το άγνωστο το γνώριμο που ξένο μοιάζει




Το άγνωστο το δαμάζεις


μαθαίνοντας ρωγμές


ραμμένες με τ' αρχικά σου


κοιμάσαι με φόβο, ξυπνάς με ελπίδα


Το γνώριμο όμως κομμάτι του εαυτού σου


πώς να πιστείς πως δεν αναγνωρίζεις;


Με τι όνειρο θα σηκωθείς


στο φόβο της επόμενης ημέρας;

Παρασκευή 8 Ιουλίου 2011

Σε δρόμο ατέρμονο.....

Όχι, δεν άλλαξε τίποτα.

Τα ίδια στόματα πάντοτε τάιζε

να λυτρωθεί απ' την ίδια.

Στα ίδια μέρη κρυβόταν

κι αυτά μυρίζουν απαράλλαχτα,

νερό που σαπίζει.

Στα ίδια χέρια γαντζωνόταν

πότε φανερά, πότε με όνειρα.

Κι όλα αυτά τη συνέθεταν.

Με μάτια χιλίων ματιών

φωνή από ψιθύρους

υμνούσε την πληρότητα.

Μέχρι που ένιωσε ψέμμα

γαργαλητό αμφιβολίας και μάστιγα αγανάκτησης.

Τίποτα δεν ήταν όπως θα 'πρεπε να είναι

Οι ψύθυροι

Οι ματιές

Τα χέρια

Πάντα ψιθυριστά γιατί οι ψίθυροι μοιάζουν μεταξύ τους

Πάντα ματιές φευγαλέες ποτέ βλέμμα στητό

Πάντα χέρια κούφια

Κι εκείνη, πουθενά.

Γιατί ήθελε να φωνάξει, να κοιτάξει, ν' αγκαλιάσει

Ν' αγαπήσει, να χαθεί....

Πόνεσε στις σκέψεις που ακόμα φοβάται

Μα ξάφνου όλα έπαψαν να είναι τα ίδια

χωρίς ν' αλλάξει τίποτα.

Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011

Sad Story

Ήθελε να τα γνωρίσει όλα
κύτταρο να τρέξει στις φλέβες της βροχής
σε κάθε παλάμη να στεγνώσει.
Ήθελε να τη γνωρίσουν όλοι.
Η θάλασσα την αγκάλιασε
ο άνεμος τη χάιδεψε
το χώμα τη φίλησε
Εκείνος όμως, δεν τη συγχώρεσε
που χείμαρρος ξεχύθηκε μέσα του
και ξέπλυνε την ατονία
που νόμιζε πως είχε.
Γι' αυτό κι εκεί την έκλεισε
μέχρι να στερέψει, μέσα του.
Έφταιξε και κείνη
δεν παρατηρησε το χαμόγελο που πάγωσε...

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

Με α' ενικό δεν είναι δύσκολο να βρω το κέντρο του κόσμου...

Βαρέθηκα να γράφω για μένα
αισθήματα μικρά μες στην κακία του κόσμου
μες στην αγάπη του μονήρη
Ξανα και ξανά ο ίδιος κύκλος
σε γράμματα διαγράφεται
Θέλω να γλιστρώ απαλά στη σκέψη
δίχως να καρφώνομαι στο μάτι
κέντρο σε κύκλο τρυπημένο
Να με γνωρίσεις με αφή και όχι με όραση
μυστική επαφή ανάμεσα στις λέξεις
Στιγμές να ζωγραφίζω
κι έπειτα να γίνω ο ήλιος που τις φώτισε...

Τρίτη 5 Ιουλίου 2011

Είναι γύρω μου η ζωή
δρόμοι ξέφρενοι διχαλωτοί
και σύννεφα που αλλάζουν
Κι είμαι και γω που προσπαθώ
όλα να τα αντέξω
μες στο μικρό μου βλέμμα.
Κάποτε βρίσκω οιωνούς
ξεθωριασμένα χνάρια
περασμένης εμπειρίας
ή αγέρα δροσερό
στην ξηρασία του τώρα
Κάποτε όλα χάνονται
κι όλα πίσω οδηγούν
Φράγμα αμφιβολιάς κι ενοχής
σε τρεμάμενη ματιά
Κάποτε όλα τα ξεχνώ
πατήματα κι εμπόδια δεν αγγίζω
Απλώς κοιτώ τ' αστέρια
με βλέμμα που μοιάζει με ουρανό.
Κάθε αστέρι κι ένας εαυτός
που δείχνει προς εμένα.