Κυριακή 29 Μαΐου 2011

Σίσυφε...

Παρμένη από περιφρόνηση
η δύναμή μοιάζει αδύναμη
Ιδωμένες με αγάπη
οι αδυναμίες μοιάζουν δυνατές
Δε δοκίμασα ακόμα
πόσο μακριά φτάνει η σιωπή
και πόσο σιγανές μπορούν να γίνουν οι κραυγές
ώστε ν' ακούω τις σκέψεις μου
Δεν πίστεψα ακόμα
ψιθύρους μακρινούς
που θάρρος δεν έχουν να μιλήσουν.

Αυτό, φίλε μου, είναι καλό σημάδι...

Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

Living





Έτσι ξεχιέμαι

ή απλώς ξυπνάω,

Aναπνέοντας

κοιτώντας το παρόν...

SURVIVOR



Μες στο μυαλό μου

όλα παίρνουν διαστάσεις δυσθεώρητες

εγώ γίνομαι εχθρός

και ο εχθρός μου φίλος

γιατί με τρέφει στοργικά

με αγανάκτηση


Πρέπει να πάψει πια

το κυνηγητό το ανελέητο

της ευτυχίας

έχει χάσει πια την αίγλη της

η θλιβερή ημέρα

και η φωνή μου μοιάζει κουρασμένη


Ο άξονας που όρισες

έχει πια σαπίσει

καιρός η τροχιά μου

να γίνει αυτόφωτη

Τρίτη 24 Μαΐου 2011

παλιμπαιδειρμος

Περπατώ περπατώ μες στον κόσμο
όταν εγώ
δεν είμ' εδώ
Περπατώ περπατώ προς τον φόβο
όταν εμένα θέλω να βρω

'Ασπα 'Ασπα, είσαι 'δω..??

Γιατί έτσι...

Είναι πολλά που θα 'θελα να πω
Ανάξια λόγου πράγματα
που φέρνουν τη βροχή
σε μια εύθραυστη μέρα

Κι αν ειπωθούν
η κάθαρση δε θα 'ρθει
μόνο ο πόνος
ο ξεχασμένος με πόνο
την πόρτα θα κτυπήσει

Γι' αυτό τα ξεπερνάω
και δείχνω κατανόηση στ' ακατανόητα
και τρυφερά βλέμματα
στο ψέμμα

Παρασκευή 13 Μαΐου 2011

Ετοίμασε τη βάρκα μου
Ξεκινάω ταξίδι στο υπόλοιπο της μέρας
Τόσο καιρό
στα χέρια μου βαστούσα τα σκοινιά του ονείρου
και το μάταιο
μάτωνε τα δάκτυλά μου
Έχει όμορφο χρώμα το αίμα
μα όταν πια πάψει η λύτρωση
αρχίζει η αμφιβολία
Ετοίμασε τη βάρκα μου
τώρα φοβάμαι
τώρα όλα μοιάζουν μακρινά
και ανησυχητικά κοντά μου
Μα τίποτα πια δε θα χρειαστεί
παρα ν' αφήσω το σκοινί
και ν' αφήσω τα κοίματα να με κοιμήσουν
Μακριά από 'μένα
Πιο κοντά σε 'μένα.

Τρίτη 10 Μαΐου 2011

Ίσως φταίει η μέρα
που επαναλαμβάνεται
ή εγώ
που στους ίδιους δρόμους ξεφεύγω
για να φτάσω πάλι
στο ίδιο τέλος.
Γύρω μου φράχτες οι σκέψεις
τοίχοι ψηλοί και απροσπέλαστοι οι επιθυμίες
και παντεπόπτης ο φόβος
να κοιτάξω κάτι διαφορετικό
από τα βήματά μου
στα χιλιοειπωμένα μονοπάτια.

Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

Κατάφαση στην άρνηση



Μη διαιωνίζεις τις σκέψεις

με τη σκέψη σου

και μην κρατάς τα δάκρυά σου,

στάλα στάλα τη φορά πεθαίνεις....





"Γιατί να αισθανόμαστε ευτυχισμένοι; Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πως είμαστε;.."

Με λέξεις ίδιες μη μιλάς
είναι κενές
αφου έχουν χάσει πια το νόημά τους।
Για ποια νοσταλγία να μιλήσεις
όταν καμιά γλυκειά ανάμνηση δεν αναπολείς
και πια αγάπη να αγαπήσεις ζητάς
που τώρα πια τη θέση της πήραν τα αδιάφορα βλέμματα....
Δεν ψάχνεις πια χέρια στο σκοτάδι
που ποτέ δεν ήταν εκεί
τώρα κοιτάζεις τη ζωή
και την εκπλήσσεις.