Take the plan and spin it sideways

Κάποτε γνώρισα έναν ήλιο.
Σκόρπιζε αχτίνες
που έλιωναν στα χέρια
και χάιδευε με ζέση κλειστά βλέφαρα.

Τον μίσησα.

Πρόδιδε το βλέμμα μου
σαν σε μικροσκόπιο
και ξάφνου δεν μπορώ να κρυφτώ
της εγωιστικής μου μελαγχολίας.
Μέχρι που τον στρίμωξα σε ένα πανόραμα
"Δες με", με προκάλεσε,
"Σηκώνομαι και πέφτω χωρίς να το διαλέγω.
Φροντίζω να φωτίζω τις σκιές σας
ώστε να αντέχετε τη λάμψη σας.
Μα πες μου,
εγώ πάντοτε έμοιαζα με στράτα;"
Και τα πύρινα μάτια του έσταξαν στη θάλασσα.

ουφ

Ό,τι και να νιώσω λάθος θα 'ναι.
Χαρά ή λύπη
ξενοιασιά και άγχος
σε όλα εγώ κοινώς παρονομάζω
κι εσείς με αριθμείτε
καθένας τη φορά
ή και μεικτά
αναλόγως το κλάσμα της στιγμής.

Ό,τι και να πω λάθος θ' ακουστεί
κι ας τ' ακούσω μόνο εγώ.

Παραδοχή

Τη συναντάω,
τυχαία
αλλά όχι και τόσο τυχαία
ίσως ήξερα πού να τη βρώ
ή και να της έδειξα το δρόμο.
Κοιταζόμαστε
σ' ένα παιχνίδι σιωπής
και την προσκαλώ
να με κάνει δική της
να την αδράξω.
Είναι το δώρο μου, μου λέει,
και φωλιάζει εκεί που πονάει.
Τώρα όλα αλλάζουν
με χρώματα έντονα
κι αέρα καθαρό
που με σκορπάει παντού
περπατάω.
Κι ώσπου να πατήσω το χώμα
να νιώσω βήματα
και το όνειρο να γίνει πιστευτό
παλεύω μέσα μου
να την κρατήσω, να τη διώξω
μια την κρατάω μια τη σπρώχνω
και μένω μετέωρη
να προσπαθώ
τη χαρά μου να αντέξω.

Εισπνέω στιγμές εκπνέω ζωή

Μην το κουράζεις.

Πλάθεις πραγματικότητες και τις πετάς στον αέρα να πεθάνουν.
Ένα δεν υπολόγισες
πως κι εσύ αιωρείσαι μαζί τους
μέχρι να σκάσεις
στο χώμα ή στα πούπουλα.
Γιατί,
ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις
κι αν σε καλούπια πασχίσεις να χωρέσεις
θα χάσεις το σχήμα σου.

α τ ι τ λ ο

Όσο κι αν σέρνεσαι στα πόδια του χρόνου
δευτερόλεπτα να σου χαρίσει
τα δάκρυά του να προλάβεις
τα χείλη να κρατήσεις
κουμπωμένα
αόριστα χαμογελαστά
τα μάτια λίγο πριν τη μπόρα
λαμπερά
ίσα ίσα να παγώσεις τη στιγμή
να νικήσεις μια απόφαση
και ψεύτρα να τη βγάλεις
πιστεύοντας την άγνοια
που επικαλέστηκες
όσο κι αν τρέμεις από φόβο
μην ολισθήσει το σύμπαν κατά πάνω σου
το ξέρεις.
Μερικές φορές
δε χρειάζεται να ξέρεις τίποτα
παρά μόνο οτι ακόμα αναπνέεις.

Τί είδες πάλι και σε τρόμαξε?

Ποτέ δε σου φτασαν τα χαμόγελα κι οι λύπες.
Περισσότερα ποθούσες
και ό,τι σε άλλους εκτιμάς
σε σένα δεν υποψιάστηκες.
Σε δρόμους παράλληλους βαδίζεις
απ' τη μια εσύ
και απ' την άλλη δρομέας χωρίς μάτια.
Και στο κάθε βλέμμα
θέλεις να σταθείς
κι επάξια να κερδίσεις έναν τίτλο.
Και προσπερνάς
όσους χώρο σου κάνουν να περάσεις
κι ένα χέρι σου προσφέρουν
να κρατήσεις
γιατί σ' εκτιμούν
και δεν το πιστεύεις.

I got the blues

Το αγαπημένο μου μέρος στον κόσμο
δεν έχει όνομα
ούτε είναι κάπου.
Δεν είναι ένα
ούτε μπορεί να το βρει κανείς.
Από περιγραφές μόνο
κάτι του θυμίζει
που κάποτε έζησε
ή ζει.
Στο μέρος εκείνο δεν πας
μα ούτε φεύγεις.
Απλώς κλείνεις
ή ανοιγεις τα μάτα σου
και ξέρεις πως βρίσκεσαι εκεί
ή οτι μόλις χάθηκες
χωρίς να θυμάσαι διαδρομή και μονοπάτια.
Το αγαπημένο μου μέρος στον κόσμο
είναι Τέλειο
μα δεν δίνει υποσχέσεις.

Φοβάμαι
μην και δεν έχουν ανταπόκριση οι αισθήσεις μου
εκεί που παραδίνονται
και πώς θα τις πείσω τώρα
σε μένα να γυρίσουν...

Μην ανησυχείς
έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν αποφάσισες τέλος στην πορεία.

Έτσι, για αλλαγή

Χωρίς έμμετρους σχεδιασμούς
με λίγο ανομολόγητο φόβο
χαμόγελο τρεμοπαίζει
τραγούδι επίμονο κάτω από σύννεφα
και θάλασσα που την άμμο χαιδεύει.
Με μάτια κλειστά
χορός κάτω από βροχή
με μουσική που σκάει στις στάλες
χορτάρι που μυρίζει υγρό.



Σκληραίνει η ρώγα
στον απαλό αέρα γύρω της
στο βλέμμα πάνω της.
Μισάνοιχτα χείλη
ηδονικά δοσμένα στην κραυγή
δαγκωμένα.
Κόκκινα λουλούδια κάτω μου
στύβουν τ' άρωμά τους,
με κάνουν δική τους.
Δίνομαι
με τις αισθήσεις στα χέρια σου
και γίνεσαι δικός μου.

Λυπάμαι το βάθος
που με ρίχνω
σε κάθε πνιγηρή ανάσα
Λυπάμαι τα χρώματα
που ξεθωριάζουν
κοιτάζοντας επίμονα τον ήλιο
Λυπάμαι τις μέρες
που δεν άρπαξα.

Μα χαίρομαι
για τα ταξίδια που διαρκούν ένα λεπτό
στη μια άκρη του μυαλού ως την ψυχή
και γελώ μπροστά στη λύπη
τη σταυρωμένη στο χαρτί
και όχι στο κορμί μου.