Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Αγέρας

Μου το παν τα πουλιά
κι ας μην ξέρω να διαβάζω.
Κοιτούσα κάτω
τον ουρανό απ' τις λακούβες
κι ευγνωμονούσα για το γκρι.
Τα βήματά μου σίγασαν
Τα δικά σου έψαχναν
Κάποτε σα να χανόσουν
Μα τελικά σε άκουγα
Κάπου χιλιόμετρα δίπλα μου
Ίσα ίσα να μην ξεχνιόμαστε.
Και τελικά έφτασα
μα είχες φύγει πολύ πριν.
Αλλά ήταν Εκείνες εκεί
και με περίμεναν
οι Μοίρες
που μου έδωσαν τ΄αδράχτια
να βρω δικό μου δρόμο για το σπίτι.

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Μιλάω μόνη μου

-Τί νιώθεις τί σκέφτεσαι τί κανεις
-Τίποτα τίποτα τίποτα
και εννοώ τα πάντα
μόνο που δε θα καταλάβεις.
Κι όλο σκέψεις
από μικρά κι ανούσια τίποτα
που θάβουν ζωντανή την αγωνία στα μάτια
αναστεναγμοί που πνίγηκαν
σαν σε χαμόγελο που πάγωσε.
Μέχρι που έφτασα στους πνεύμονες
κι απ' την αναπνοή πως να κρυφτείς
που σ' εκβιάζει...
Και δεν μπορώ να κρατήσω τον αέρα
απ' τις ανάσες
χωρίς να εκπνεύσω συλλαβές
κι όπου αντηχήσουν...
Θα ρισκάρω ν' ακουστώ...

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

Θα πέσω στα μάτια μου

Βαρέθηκα να περιμένω
μια φυγή
πριν καλά καλά σ' αγγίξω.
Οι σκέψεις μοιάζουν θεόρατες
όταν δεν έχω πού να τις κάψω
σε ποια πύρινα χέρια..
Να! Αυτό βαρέθηκα!
Τα δικά μου άκρα να σταυρώνω.

Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012

Είμαι κουρασμένη
και ο χρόνος κόβεται
σε κομμάτια που πρέπει να χωρέσω.
Είναι κι άλλα
αλλά
όσο τα λέω τόσο υπάρχουν.

Δε με νοιάζει και τόσο τελικά...

Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2012

Ίσως, τότε.

Ίσως αν απλώς


έπαβες να συνδέεις τη ζωή σου με άλλους


όσα βλέπεις με λέξεις


όσα ακούς με τραγούδια


όσα περπατάς με φιλιά


όσα γεύεσαι με ονόματα


όσα διαβάζεις με στιγμές


όσα αγαπάς με εσένα


ίσως τότε να μην είχες ενοχές


στο κάθε αυτόβουλο βήμα


στην κάθε ανάσα ξέπνοη


σ' ένα χαμόγελο σκαστό


στο κρυφό το δάκρυ


στο φευγαλέο εαυτό σου


ίσως τότε να μην είχες προσδοκίες

ΚΑΜΙΑ ΦΥΤΕΜΈΝΗ ΠΡΟΣΔΟΚΊΑ ΣΤΟ ΚΕΦΆΛΙ ΣΟΥ


ΑΠΌ ΆΛΛΑ ΌΝΕΙΡΑ


Ίσως τότε να μην περίμενες με νευρικότητα



κάποια έκρηξη ηφαιστείου,


κάποιο τηλεφώνημα,


κι όλα αυτά να σου μοιαζαν ανούσια



Να μη σου μοιαζαν με τίποτα.

Τ Ε Ν Τ Ω Μ Ε Ν Η

Χέρια συρμάτινα
με συμπάθεια απλωμένα στο μπαλκόνι μου
πάνω απ' την πόλη.
Κι όμως
δε με κρατούν αυτά όταν κρεμιέμαι.
Τα μανταλάκια κάνουν όλη τη δουλειά.

Θα πέσω καμιά μέρα
Θα τραβήξω την προσοχή
κι έπειτα δε θα προλάβω καν να νιώσω τύψεις!