Τετάρτη 24 Αυγούστου 2011
Strength Within You
Στην άκρη του κόσμου
κουβάλησες τον τρόμο σου.
Προσπάθησες
να τον χώσεις κάτω απο διαλογισμούς
από λεπτά γεμάτα από άσπρο κι άσπιλο τίποτα
δίχως ίχνος Εσύ μέσα τους.
Ήλπιζες
σε μαγικές ευχές
τρεις ή μια, δεν έχει τόση σημασία
σε έρωτες-σωτήρες
και σε θεία φώτιση.
Χαμογελούσες
με τόση πειστικότητα
που σχεδόν το πίστευες
πως το γέλιο σου αντηχούσε όπως εσύ.
Μα το χαμόγελο αυτό ήταν γύψινο
κι εσύ είσαι καμωμένη απο τραγούδια,
πέταλα κι αναστεναγμούς
θαμμένα κάτω απο σκόνες
από πέτρες
που σιγά σιγά πετουσαν όσοι σε πληγώνουν
κι ό,τι ποτέ σε πλήγωσε.
Το φορτίο αυτό
κανείς ποτέ δε θα μπορέσει να το διώξει εντελώς
παρά ο μαγικός σου εαυτός
που σε κρυφοκοιτά σε κάποια όνειρα...
Σάββατο 20 Αυγούστου 2011
Κλείσε τα μάτια κι έπειτα άνοιξέ τα πάλι
Μη σταματάς
τη μέρα να αγγίζεις
σε σημεία απόκρυφα
τη ζωή να ερεθίζεις
ώσπου να σπάσει σε βρόχινο οργασμό
σε ηλιόλουστο χαμόγελο
Μη σταματάς
να τελειώνεις ό,τι αρχίζεις
να σκέφτεσαι ό,τι έπραξες
δίχως μετάνοια κι οικτιρμό
δίχως φόβο παραδοχής
ενός μοιραίου λάθους
Μη σταματάς, κι ας σε παρακαλώ, μη σταματάς
να συγχωρεις
τις στιγμές
που δε σε προλαβαίνουν.
Τρίτη 16 Αυγούστου 2011
Το Άγνωστο, Το Μέλλον..
Κάθε στιγμή ένα βήμα απλώνεται μπροστά μου
κι ώσπου να τ' ακολουθήσω έχει χαθεί
κι ένα άλλο βρίσκεται στη θέση του.
Κάθε στιγμή γύρω μου εναλλάσσονται εικόνες
κι ώσπου να τις δω έχουν ξεφτίσει,
παραστάσεις έτερες τις διώχνουν.
Κάθε στιγμή μέσα μου αλλάζω
μεταμορφώνοντας ό,τι έχει απομείνει
σε κάτι που δεν έθεσα εγώ τις προυποθέσεις.
Κι όμως, ό,τι χρειάστηκα ποτέ
είναι εδώ και με κοιτά.
-Ποια μέρα να αδράξω πρώτη;
-Αυτή που πρώτη σου δίνεται. Οι υπόλοιπες δεν γεννήθηκαν ακόμα.
-Μονόδρομος είναι, τελικά.
κι ώσπου να τ' ακολουθήσω έχει χαθεί
κι ένα άλλο βρίσκεται στη θέση του.
Κάθε στιγμή γύρω μου εναλλάσσονται εικόνες
κι ώσπου να τις δω έχουν ξεφτίσει,
παραστάσεις έτερες τις διώχνουν.
Κάθε στιγμή μέσα μου αλλάζω
μεταμορφώνοντας ό,τι έχει απομείνει
σε κάτι που δεν έθεσα εγώ τις προυποθέσεις.
Κι όμως, ό,τι χρειάστηκα ποτέ
είναι εδώ και με κοιτά.
-Ποια μέρα να αδράξω πρώτη;
-Αυτή που πρώτη σου δίνεται. Οι υπόλοιπες δεν γεννήθηκαν ακόμα.
-Μονόδρομος είναι, τελικά.
Σάββατο 13 Αυγούστου 2011
Άτιτλο
Ναι, είναι θρήνος
που όλα μένουν ίδια κι απαράλλαχτα
αιωνίως δυσαρεστώντας
τη θέλησή μου γι' άλλες εποχές.
Αναπάντητες μένουν οι αιτίες
και 'γω χάνομαι σε μνήμες
και λόγια που πετούν.
Ώσπου μένω και γω
ίδια κι απαράλλαχτη
μονίμως στάσιμη
σ' επιθυμίες ανεπιθύμητες.
Μα τελικά, τί ισχύει,
είν' η πραγματικότητα,
το πνιγηρό παρόν, που μας τυφλώνει
ή εμείς που εξαρχής τυφλά
τ' ακολουθούμε..;
Δευτέρα 8 Αυγούστου 2011
Μελαγχολία, σε τιμή ευκαιρίας
Ποιο γρήγορο τέλος θα διαλέξεις πάλι;
Την αφάνεια του καθρέπτη,
τον οικτιρμό της άρνησης;
Το σκέφτεσαι.
Ασκούν γοητεία τα μάτια τα θλιμμένα
καθώς και το χαμόγελο
που όλο και σπανίζει.
Στοίχημα έβαλαν
ποιος θα σε κάνει να γελάσεις.
Τρόπαιο, τα μάτια που πετούν
κοιτώντας Το σωτήρα.
Μα εσύ,
που πουλάς μελαγχολία,
πόσο θ΄αντέξεις την παραδοχή
του παιχνιδιού που έστησες;
Σε τρώει τα βράδια, η ψευτιά,
που θρέφει τ' όνειρό σου
που δίχως την δε βρίσκεις
λόγο να ονειρεύεσαι...
Την αφάνεια του καθρέπτη,
τον οικτιρμό της άρνησης;
Το σκέφτεσαι.
Ασκούν γοητεία τα μάτια τα θλιμμένα
καθώς και το χαμόγελο
που όλο και σπανίζει.
Στοίχημα έβαλαν
ποιος θα σε κάνει να γελάσεις.
Τρόπαιο, τα μάτια που πετούν
κοιτώντας Το σωτήρα.
Μα εσύ,
που πουλάς μελαγχολία,
πόσο θ΄αντέξεις την παραδοχή
του παιχνιδιού που έστησες;
Σε τρώει τα βράδια, η ψευτιά,
που θρέφει τ' όνειρό σου
που δίχως την δε βρίσκεις
λόγο να ονειρεύεσαι...
Τρίτη 2 Αυγούστου 2011
Έκθεση κυκλοθυμίας
Σκέψεις πλασμένες σε στιγμές
Στιγμές αφημένες να πεθάνουν σε σκέψεις
Λόγια σφιχτά κρατημένα στο χείλος
Μπες μέσα και ταυτόχρονα βγές απ' το κορμί μου
Ξεχειλίζω στα χέρια σου και έπειτα χάνομαι
Χάνω το μέτρημα στα αισθήματα
Κάνω αριθμούς τις λέξεις
Ανάσα αρπαγμένη απ' ανάγκη
Κι όλ' αυτά μοιάζουν αστεία μες στο μεγάλο δωμάτιο
Οι τοίχοι καταρρέουν
Όταν ξεχνώ
Τη μη μοναδική πραγματικότητα
Που αλλιώς ξεπηδά
Σε κάθε βλέμμα
Γι' αυτό Έσπασα τον καθρέπτη μου
Και κάθε θρύψαλλο μου έδωσε ένα χαμόγελο
Και ένα βλέμμα
Σπασμένο αρχικά
Μα διάχυτο στο πάτωμα
Και στο ταβάνι
Κοιτώντας ψηλά.
:)
Στιγμές αφημένες να πεθάνουν σε σκέψεις
Λόγια σφιχτά κρατημένα στο χείλος
Μπες μέσα και ταυτόχρονα βγές απ' το κορμί μου
Ξεχειλίζω στα χέρια σου και έπειτα χάνομαι
Χάνω το μέτρημα στα αισθήματα
Κάνω αριθμούς τις λέξεις
Ανάσα αρπαγμένη απ' ανάγκη
Κι όλ' αυτά μοιάζουν αστεία μες στο μεγάλο δωμάτιο
Οι τοίχοι καταρρέουν
Όταν ξεχνώ
Τη μη μοναδική πραγματικότητα
Που αλλιώς ξεπηδά
Σε κάθε βλέμμα
Γι' αυτό Έσπασα τον καθρέπτη μου
Και κάθε θρύψαλλο μου έδωσε ένα χαμόγελο
Και ένα βλέμμα
Σπασμένο αρχικά
Μα διάχυτο στο πάτωμα
Και στο ταβάνι
Κοιτώντας ψηλά.
:)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)