Μαγεία

Έστριψε τη σελήνη

την κάπνισε μαζί με τον Ορφέα

κατέβασε τον καπνό ως τα δάκτυλα

κι άφησε τη νύχτα του ελεύθερη

Κάηκε από μέσα

κι ήταν μόνο μια στιγμή.

Το πρωί δεν υπήρχε τίποτα

τρόμαζε ν΄ακούει τη φωνή του

δεν έλεγχε το βήμα του

χαιρέτισε ανθρώπους που δεν ήξερε

μα όλοι του χαμογελούσαν

Έπεσε σε λήθαργο

Τον ξύπνησε η θάλασσα

κι ένα φιλί.

Μια φωνή σου περιμένω

Φυλάκισα τα όνειρα σε σελοφάν

μη μου χαλάσουν

και τώρα τρομάζω να τα σκέφτομαι

έτσι που δεν αναπνέουν

σα να τα νιώθω ψόφια

και μπορώ να θυμάμαι για ώρες

και να αναμένω με την ίδια αγωνία

να σηκωθεί

αυτή η σκέψη

μπρος στα μάτια μου.

Το ξέρω πως όταν κάνω σχέδια

εσύ γελάς

μα μόνο τα μάτια σου δακρύζουν

και με ρίχνεις όπου βρεις.

Φαντάσου

Φαντάσου να είχαμε
έναν πιγκουίνο στην μπανιέρα.
Στο μπάνιο θα 'κανε κρύο
θα ταν γεμάτο παγάκια
και θα μύριζε ψάρι όλο το σπίτι.
Μα φαντάσου
μετά από λίγο
θα τον παίρναμε στην θάλασσα
και θα μας μάθαινε να βουτάμε
με τα μάτια ανοιχτά στο νερό
και τις απόκριες
θα γυρίζαμε τους δρόμους
οι τρεις μας ντυμένοι Σαρλό
εγώ, εσύ κι ο πιγκουίνος.

Είναι για λίγο, θα περάσει

Πέρασε η ώρα
δαγκώνοντας τα χείλια μου
κι όλο κάπου χτυπούσα
να δικαιολογήσω τα πρησμένα μάτια
σε ποιον,
στο άδειο σπίτι.
Κι εύχομαι κάπου να κρυφτώ
πίσω από καπνό ή ζάλη
να μη θυμάμαι τίποτα από μένα
να έχω δύναμη να σηκωθώ σαν κάποια άλλη
σε μέρα καινούρια.
Που κι όταν είμαι μόνη μου
σε θέλω εδώ να μ' ανεχτώ
και δεν το νιώθεις.

Μη μου το πεις να μη χρειαστώ δικαιολογίες

ο ήλιος προσπερνάει τα μάτια

και το βράδυ τα καίει από μέσα

φουντώνουν εφιάλτες

και στον ξύπνιο πια

και είμαι η χειρότερη απ' όλους

όσο δε σε βλέπω με μισώ

κι εύχομαι να μ' αγαπούσες το ίδιο

όπως θα ήμουνα αλλιώς

με βαραίνει μια γραμμή

πού όλο λέω πως με έχασε

κι όλο τη βρίσκω

και πώς να μην

αφού εγώ τη χαράζω στον ύπνο μου

όχι κρυφά

και με σέρνω

πληγώνοντας τη μέρα

Ανύπαρκτο κομμάτι

Για δες

δεσπόζουν στους ώμους μου δυο μάτια
τιάρα δε φόρεσες σήμερα
ραφές οι ανύπαρκτες στο στόμα
μα εσύ εκεί
κυρτή γωνιά μου
μουσική είσαι και με χωράς ολόκληρη
ρήγμα είσαι και με ρούφηξες
ξέστρωτο κρεβάτι θαρρείς
ρήση που ακόμη δεν ακούστηκε.
Και ξέρω πως σε κούρασα
σαν σου μιλάω έτσι άσκοπα
πάντως συγχώρα με
μετά ίσως κοιμηθώ
θολώνει το βλέμμα
μα εσύ εκεί
κυρτή γωνιά μου
μουσική.

Χειρότερο το περίμενα

Πως να πω

σα να μη λύθηκαν

όλες οι κλωστές

κι απότομα με τράβηξε πίσω

η ασφυξία

Όπως τα πουλιά

που μπερδεύονται

και πεθαίνουν από διάφανες πόρτες. 

Ο συμβιβασμός δε μας πήγαινε ποτέ, δε νομίζεις;

Είσαι κάπου εκεί έξω
και κάπου εδώ μέσα μου
Μα πώς να σε δω
πιο πολύ από την ειλικρίνεια
ή την εξιλέωση
την κατανόηση τη λύτρωση την απουσία
Όπως κάθε αφηρημένη έννοια
δεν είσαι πουθενά
κι είσαι παντού
μαζί με όλα
Δε σε γώρισα όμως έτσι εγώ
Για μένα πάντα ήσουνα νερό και ζέστη
λαχάνιασμα και μάτια
το έντονο και ξαφνικό
συνεχές μου όνειρο
Δε θα σ' αρνηθώ
τώρα το ξέρω
Μα πάντα να είσαι έτσι όπως σε γνώρισα
Για μένα από σένα
Για σένα από μένα
εδώ.

Κι ακούω την ορμή κι είναι χειρότερο.

Αν δε σε γνωρίσω ποτέ
συγγνώμη
μα δεν ήξερα.
Σε έδιωχνα μόνο στη σκέψη
πώς να σ' αντέξω
έτσι κορίτσι που είμαι.
Μα αν δε σε γνωρίσω ποτέ
θα παρακαλάω να γεράσω
μπας και δεχτώ την απουσία.
Μπροστά στο θάνατο
πώς να σ' αντέξω
έτσι γρια που θα 'μαι.
Μα πως να πω
μαζί σου θα ρθει η λύτρωση μονάχα
Γιατί κάτι πρωινά
ξυπνούν οι καθρέπτες μ' αγωνία
μη μείνω πάντα εκεί
ακίνητη
με το φόβο πως
αν γυρίσω πλευρό
εσύ δε θα ρθεις
και γω πάντα εκεί θα περιμένω
ακίνητη
να φοβάμαι μην ξυπνήσω
από την πιο βαθιά επιθυμία.

αν ήσουν η θάλασσα δε θα μου έκανε εντύπωση.

Σε στίχους με σφαίρες

από καραμπίνα

κι ομορφιά σαν προσωπική ευθύνη

σε θυμάμαι

μέσα μου

Σηκώθηκα να πιάσω ένα χαρτί

να σε ζωγραφίσω

όπως είσαι

μα αφέθηκε στην ποδιά μου

το μικρό Φουαγιέ

και το χάιδεψα όπως θα χάιδευα εσένα.

Αποκοιμήσου 

Κι εγώ θα μάθω να σου στρίβεις

μέρες

να καπνίζεις τις νύχτες.

Και ντρέπομαι ρε

που όλο σε στήνω

Και φοβάμαι μήπως μια μέρα δεν περιμένεις πια

εκεί στου λύκου το στόμα.

Πως να πω

Ακούω αρκάιβ και μαθαίνω γερμανικά και βλέπω και ταινίες ισπανικές και πήρα και γατάκι ρε γαμώτο και λέω και σε όλους πως τον κερτ τον σκότωσε η κουρτνει η χαζή και σε σκέφτομαι και με ρωτάνε τί έχω γιατί κανείς τους δεν καταλαβαίνει ακριβώς και

Πως να πω οτί μου Λείπεις....

Στήσιμο, λόγια

Δε ξέρω πως να στήσω το κορμί μου
κι όσο για τα λόγια
δεν τα έμαθα ποτέ.
Δεν ανέλυσα
ποια είμαι και τί κάνω
αν έχω οικογένεια ή αν πόνεσα
από μυστικά κρυμμένα.
Η χειρότερη παράσταση, για σένα.
Να αγαπήσεις το αμήχανο κοκκίνισμα
την ακαμψία
και το άγχος.
Σιγά σιγά
στο υπόσχομαι
ο ήλιος θα διώξει τον φακό.