Στιγμή αδυναμίας

Κοίταξα την πόλη
θάλασσα με φωτεινά αστέρια που μάκραινε.
Σε έψαξα να κολυμπάς
μα μόνο τα μάτια σου συνάντησα
στην αντανάκλαση μιας αγωνιώδους ηρεμίας.
Πτήση
με καθυστέρηση στιγμών
και χάνω ύψος σε κάθε αστέρι που μετράω.
Είναι λίγη η ψυχή μου
και πνίγεται σε μια χούφτα ζωή.



(Έτσι ξορκίζω εγώ
τα κακώς κείμενα
με δάκρυα από χαρτί
και λέξεις
που καίγονται πιο εύκολα
στη φωτιά της ημέρας)

Αναγραμματισμος

Αιτίες θα δώσει ο χρόνος
σ' ότι καταράστηκες ποτέ
Θα στείλει σημάδια κι οιωνούς
στην κάθε μέρα
απαντώντας με μια λέξη τη φορά
στο θλιμμένο
απεγνωσμενο
για τα πάντα μας γιατί.
Κι αν εκείνος δε σε βρεί να σου μιλήσει
φτιάξε χρόνο
και ζήσε απαντήσεις.

Κολλημένη στον τοίχο

...Πόσες ζωές χωράνε σε μια εικόνα,
μουσική σε τόπο γνώριμο δίχως ψυχή ν' ακούσει
Πόσες σκέψεις σε μια στιγμή στριμώχνονται
φιλονικώντας για το δάκρυ που θα στείλουν
κατευθείαν τη φωτιά σου για να καμψουν...

Κεφάλι χωμένο στα γόνατα

Θέλω πολλά
και σε χάνω στα παράπονά μου.
Ανοίγω φτερά για να σε βρω
μέσω παρεξηγήσεων ανεκπλήρωτων.
Ακουω τις ανάσες σου στο θρόισμα των φύλλων
μα δε σε βλέπω ν' ανασαίνεις
βλέπω τα χνάρια σου μπροστά μου
μα δε σ΄ακούω να κινείσαι.
Καταλαβαίνεις;
Είσαι στη σκέψη αλλα χάνεις έδαφος.
Σε θέλω πολύ
μα χάνομαι στην απόστασή μας.

Δεν Ξέρω Τον Τίτλο

Να χαθούν τα λάθη
κι οι χαρές που χάθηκαν
τα λόγια που πέταξαν
κι οι σκέψεις που ρίχτηκαν σκέψεις μας,
ψάχνουμε,
σε καράβια λήθης
με χαραγμένες ενοχές
κατάρτια μουσκεμένα
και καθρέπτες που γνέφουν συγκαταβατικά.
Εκεί ταξίδεψα κι εγώ
ανάμεσα σε άλλους
που ψιθυριζαν ονόματα
από παλιά
χαμένοι
σ' ένα κυνήγι μαγισσών δίχως έπαθλο
σε μία δίωξη ψυχών.

Κουράστηκα να είμαι θυμωμένη
μες στη μικρή μου κουκέτα.
Εναντίον μου στην αρρένα
η ήττα είναι σίγουρη
και πονάνε οι πληγές όταν τις τρέφεις με αίμα.
Σημάδια απ' τα μεγάφωνα φωνάζουν
στιγμές που έχασα
ή έζησα
δίχως να ξέρω.
Στα δεξιά μας η χαρά και η ασχήμια
και απ΄την άλλη το καλό με το κακό
ζευγάρια που διασχίζουν τον καιρό μου
και προσπαθώ εξίσου
να αγαπώ...

Παραγεμισμένη με οτιδήποτε, παρά εμένα.

Αν αυτή ήταν
η τελευταία μέρα της ζωής μου
θα μ' έφτυνα κατάμουτρα
για τη δειλία
του να ζω για άλλους.
Αν και ''τα όρια είναι ρευστά''
όπως μ' αρέσει να λέω
πίσω απ' το δάκτυλό μου,
το ξέρω δίχως να μου το πει κανεις
πως δικαιολογία δεν έχω
ούτε θα έχω ποτέ.
Αν και, τελικά,
νιώθω χαρούμενη..
Τί χαρά να μπαίνει κανείς στο πετσί του ρόλου του!

Κοιτούσε ψηλά
και δε χόρταινε.
Έψαχνε ουρανό
κάπου ν' απλώσει τη σκέψη του
με την ηρεμία να του χαιδεύει τα μαλλιά
Έψαχνε ουρανό
πίσω απο 'κείνο το ξεβαμμένο μπλε
που τον κρύβει
που περιορίζει το εύρος των φτερών του.
Μερικές φορές
έψαχνε ανθρώπους
που θα του δείξουν το δρόμο.
Σπάνια
έβρισκε βλέμματα
που κοίταζαν πάνω
που έβλεπαν παντού
και τα μάτια τους βάθαιναν
και τα χέρια τους χαλάρωναν
και η ψυχή τους ηρεμούσε.
Εκείνους, τους απέφευγε.
Τους αποστρέφοταν
κι έτρεχε μακριά τους
γιατί δεν είχαν τίποτα
κι όμως
τα είχαν όλα.

Το παρόν σ' αδράττει
απ' τα χέρια σου γλιστρώντας
και πέφτεις στο κενό
που απροειδοποίητα
έσκασε από κάτω σου.
Στην πτώση
ριπές αναμνήσεων σκάνε στην πλάτη σου
το παρελθόν στροβιλίζοντας παντού
στον ουρανό
στον πάτο του νου σου.

Μα, αυτό που έπεται
είναι το πιο τρομαχτικό
Τα μελλούμενα
που δεν ορίζεις
και που εσύ τα φτιάχνεις
αποφασίζοντας.

Παγωμένος, πρωινός ήλιος

Με ξυπνάει
όχι και τόσο διακριτικά
μάλλον με φωνές υπόγειες
απ' τα κλειστά μου βλέφαρα κατευθείαν στις σκέψεις.
Δεν μ' αγκαλιάζει.
Το φως του με δείχνει με το δάχτυλο στους φόβους,
στέκεται
κι απολαμβάνει τον μανδύα του,
τη λεπίδα από μαχαίρι ατσάλινο
που απειλεί στα μάτια μου να μπήξει.
Κι έπειτα φωτίζει
όλ' αυτά που η νύχτα έσβησε.
Τ' απομεινάρια μιας μέρας περασμένης
Το δακρυσμένο μαξιλάρι
Μερικά κεριά λιωμένα και στεγνά

Τα χέρια σου
που λείπουν.

Μια σκέψη

Κάθε μέρα
μπορεί να συνοψιστεί
στην αόριστη αναζήτηση της ευτυχίας.
Οι λέξεις μας
κι ο τρόπος που βαδίζουμε
μας οδηγούν εκεί
-Όχι στο στόχο, στο ταξίδι-.

Σ΄αγαπάω σήμερα
μα αύριο ξέρω πως θα σε μισώ
και πως πάλι θα φύγω να την ψάξω
(Αν και, στην πραγματικότητα,
δεν μπορώ να ξέρω
τίποτα).


Μερικές φορές
απ' την πολύ λαχτάρα
εκείνη μας γνέφει
και μεις την περνάμε για τρελή.



Αλλά ποιος θα μας κρίνει...
Αφού δεν μπορούμε να γνωρίζουμε
παρά μόνο να αποφασίσουμε
πότε θα πάψει το ταξίδι.

Παντού τα ίδια.

Πρέπει να βγω έξω
και να χαμογελάσω στη μέρα μου
όπως χαμογελάει ο καθένας
στον προσωπικό του νταβατζή.

Με καρτερικότητα
να αγαπήσω τις στιγμές μου
γιατί δε φταίνε αυτές
που δεν είναι αλλιώς.

[Κάποτε πίστευα
πως η απάθειά
ήταν υπαίτια για το στάσιμο.
Αφού το πάλεψα κι αυτό
και θαύμασα την αλλαγή προς το καλύτερο
κατάλαβα
πως όσα πάλευα ν΄αλλάξω
είχαν γλιστρήσει μπρος μου
βάζοντας στοίχημα
πότε θα τ' αναγνωρίσω,
πως όλα απ' όσα έτρεχα μακριά
ένα βήμα αντίκρυ μου στεκόταν
πάντα.]

Έλα λοιπόν
και δείξε μου
πώς πρέπει να σταθώ
και τί να πω
για να βγάλω τη μέρα.