Το πρόσωπο της μέρας χαρακώνει
η αργυρή λεπίδα της βροχής
κι όμως η λάμψη αυτή που με κυκλώνει
είναι η βροχή μιας άλλης εποχής

Και σε χρονιές σε παίρνει
που η μοίρα σε μοίρανε να δεις μέσα απ' το χώμα
του ρόδου του εκατόφυλλου τη σπείρα
το άλικο παράξενό του χρώμα

Αυτή η βροχή που τα τζάμια θολώνει
στην ξεχασμένη αυλή μιας γειτονιάς
αλλοτινής τα σταφύλια χρυσώνει
στην ξεχασμένη αυλή μιας γειτονιάς

Μισώ τις προσευχές

αντηχούν

στο άδειο δωμάτιο

Στο άδειο σώμα.

Αντηχούν

μα είμαι μόνη

με τα χέρια απλωμένα

σαν μαριονέτα

κρατημένη από αόρατα σχοινιά

την ελπίδα μου.

Μισώ τις προσευχές

δίνουν υπόσταση στον πόθο

μα και στο φόβο

η απογοήτευση παίρνει μορφή

και μου τραγουδά

μέχρι να την αγαπήσω.

Μισώ τις προσευχές

Μισώ και εμένα που προσμένω

χωρίς να αντιδρώ.

Είναι φορές
που παλέυω να σπρώξω τους δείκτες
κοιτάζω τα δεύτερα
σε πλήθος στατικών εποχών
και εύχομαι
να περάσει ο καιρός
μήπως
αιφνίδια αλλάξουν τα πάντα


Είναι κι άλλες φορές
που κοιτώ τα χελιδόνια
και τα κόκκινα φύλλα
τα ξερά κλαδιά
και 'γω απ' τις τσέπες μου βγάζω λουλούδια
και απ' τις σκέψεις μου
ξεθάβω εποχές
μακρινές
τόσο κοντά όσο η ανάσα μου
όσο η θέλησή μου.


Ένα κομμάτι μου φθείρεται
σε κάθε ίδια γένεση.

Παραμυθία

Παραμυθία


Θα πεί παρηγοριά.

Μ' αρέσει να αφουγκράζομαι

τη χαρά στον αέρα

τα μάτια που λάμπουν

τα χέρια που ιδρώνουν

τις δυνατές φωνές

το πάθος

τα αισθήματα

Μ' αρέσει να μοιράζω ουρανούς

σε μια συννεφιασμένη μέρα

κι ας μη μου το ζήτησε κανείς

εμένα απλώς

δε μ' αρέσουν τα σύννεφα

ιδιαίτερα όταν δεν εκτονώνουν

τα δάκρυά τους.

Μ' αρέσει να χωράω ένα κομμάτι μου

σε κάθετι που κάνω

σε ένα στίχο

ή ένα χαρτί

με ένα μαρκαδόρο

ή ένα χαμόγελο.

Πάνω απ' όλα

μ' αρέσει να σε κάνω να γελάς

κι ας μη σε ξέρω.

Εξάρτηση.
Με τρυπάς ενώ ονειρεύομαι
και το πρωί είμαι ράκος.
Φοβάμαι να νιώθω
εμένα δίχως σε
φοβάμαι πως ο καθρέπτης
θα 'ναι άδειος.
Δεν ξέρω καν το όνομά σου
μέσα στη θολούρα
σε ονομάζω κάθε δάκρυ
διαφορετικά
Λύπη
Φόβε
Ε Α Υ Τ Ε Μ Ο Υ
ποτέ μου δε σε έμαθα.

Αν μπορούσα να αισθανθώ
κάτι παραπάνω
απ' αυτά που ήδη νιώθω
Αν ακολουθούσα το μονοπάτι
που δε μου έδειξε κανείς
Αν έψαχνα στις σκιές να ανακαλύψω
από που προέρχεται ο πόνος
Αν έφευγα
Αν έμενα
Αν ήξερα
Αν δεν άντεχα τους κτύπους
δε θα ήμουν εγώ.
Αν μπορούσα αλύπητα
να με αποδεχθώ
πάλι δε θα ήμουν εγώ.