Κληρονόμησα από τον πατέρα μου μια βαθιά θλίψη για το γεγονός ότι θα έπρεπε κάποτε να εγκαταλέιψω αυτό τον κόσμο.Έμαθα να συλλογίζομαι βραδιές σαν αυτές που δε θα τις ξαναζήσω πια! Αλλά κληρονόμησα επίσης ένα μάτι για το πόσο ωραία είναι η ζωή.....Τωρα τα καταλαβαίνω όλα.Μόλις τώρα η ψυχή και το σώμα μου καταλαβαίνουν τι θα πει να μην υπάρχεις..... Οργίζομαι όταν σκέφτομαι ότι μια μέρα θα χαθώ και θα είμαι απών όχι 1-2 βδομάδες όχι 4 ή 400 χρόνια αλλά εις τους αιώνες των αιώνων.Αισθάνομαι σαν να έχω πέσει θύμα αστείου ή φάρσας, επειδή αρχικά ήρθαν και μου είπαν : " Ιδού ένας ολόκληρος κόσμος όπου μπορείς να ξεφαντώσεις.Έδώ είναι η κουδουνίστρα σου, εδώ είναι το τρενάκι σου εδώ το σχολείο όπου θα πάς το φθινόπωρο." Για να μου πουν ύστερα " Την πάτησες Πρωτάπριλιά, Πρωταπριλιά!" Και να μου πάρουν από τα χέρια όλο τον κόσμο........[..]...Αντίκρισα κατάματα το διάβολο. Αλλά δε θα τον αφήσω να έχει την τελευταία λέξη. Θα αποστρέψω το βλέμμα μου από το Κακό πριν καταφέρει να με εξουσιάσει. Αποφασίζω υπέρ της ζωής. Αποφασίζω για την τζουρίτσα του αγαθού που μου χαλαλίζουν και ίσως υπάρχει κάτι που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε Καλος ή Καλη. [..]
Ξέρω ότι υπάρχει το Κακό, επειδή άκουσα την τρίτη φράση από τη Σονάτα Του Σεληνόφωτος του Μπετόβεν. Αλλά ξέρω ότι υπάρχει και το Καλό.
Ξέρω ότι ανάμεσα στους δυο γκρεμόυς ανθίζει ένα όμορφο λουλούδι από όπου θα βγει και θα πετάξει μια ζωηρή αγριομέλλισα. [...]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου