Μου το παν τα πουλιά
κι ας μην ξέρω να διαβάζω.
Κοιτούσα κάτω
τον ουρανό απ' τις λακούβες
κι ευγνωμονούσα για το γκρι.
Τα βήματά μου σίγασαν
Τα δικά σου έψαχναν
Κάποτε σα να χανόσουν
Μα τελικά σε άκουγα
Κάπου χιλιόμετρα δίπλα μου
Ίσα ίσα να μην ξεχνιόμαστε.
Και τελικά έφτασα
μα είχες φύγει πολύ πριν.
Αλλά ήταν Εκείνες εκεί
και με περίμεναν
οι Μοίρες
που μου έδωσαν τ΄αδράχτια
να βρω δικό μου δρόμο για το σπίτι.
με όλες τις αισθήσεις σε εγρήγορση... κι όμως δεν πρόφτασες... πονάει ξέρω...
ΑπάντησηΔιαγραφήτουλάχιστον δεν έχασες το δρόμο του γυρισμού, ας είναι κάτι και αυτό...
σε φιλώ και σε καλημερίζω
Νομίζω πως είναι το πιο σημαντικό..
ΑπάντησηΔιαγραφήΎστερα είναι και εκείνος ο στίχος που λέει
"Στης αγάπης το πηγάδι όποιος μπαίνει πιο βαθιά, αν μπορέσει να βγεθ πάλι δεν τον καίει πια η φωτιά".. Γι' αυτό και δε με νοιάζει πια να μην προφταίνω.. : )
η συγκαιρία φτάνει εκεί που δεν την περιμένεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι θα ρθει...
καλό βράδυ.
Ας έρθει λοιπόν..
ΔιαγραφήΚαληνύχτα :)