Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2015

Πόσο;

Από τότε που δάμασαν τους βράχους
και άνοιξαν μονοπάτια ρίχνοντας
πότε λίγες σταγόνες πότε την οργή της βροχής ολάκερη μέσα στα βουνά,
η ζωή έσπασε και έτρεξε
πάνω στα σώματά μας
γυμνά κάτω από τους κρύους καταρράκτες και τώρα που
σίγουρα τα χιόνια θα έχουν λιώσει και
το νησί θα βουίζει από ορμή
ακόμα κι αυτά δεν είναι αρκετά

κι εσύ καταλαβαίνεις γιατί
σε κάθε στιγμή
και στη γέννηση και στο θάνατο
ήσουν εκεί και είδες και άγγιξες και κράτησες σφιχτά κι έγινες μέρος
και όλες τις στιγμές να σου έστελνα πίσω
κι αυτές που μου χες δώσει πάλι δε θα ήταν αρκετά
αν όμως σου έδινα όλο το παρελθόν κι όλο το μέλλον
κάθε λέξη χρώμα κι ανάσα
αν στα δινα όλα μαζί με το παρόν μας που υφαίνει κάθε βλέμμα
δικό μου και δικό σου αν μπορούσα
να στα δώσω σαν δώρο και σαν κάτι που έφτιαξες εσύ
τότε ίσως να ένιωθα πως κάνω αρκετά

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου