Μισώ τις προσευχές

αντηχούν

στο άδειο δωμάτιο

Στο άδειο σώμα.

Αντηχούν

μα είμαι μόνη

με τα χέρια απλωμένα

σαν μαριονέτα

κρατημένη από αόρατα σχοινιά

την ελπίδα μου.

Μισώ τις προσευχές

δίνουν υπόσταση στον πόθο

μα και στο φόβο

η απογοήτευση παίρνει μορφή

και μου τραγουδά

μέχρι να την αγαπήσω.

Μισώ τις προσευχές

Μισώ και εμένα που προσμένω

χωρίς να αντιδρώ.

Είναι φορές
που παλέυω να σπρώξω τους δείκτες
κοιτάζω τα δεύτερα
σε πλήθος στατικών εποχών
και εύχομαι
να περάσει ο καιρός
μήπως
αιφνίδια αλλάξουν τα πάντα


Είναι κι άλλες φορές
που κοιτώ τα χελιδόνια
και τα κόκκινα φύλλα
τα ξερά κλαδιά
και 'γω απ' τις τσέπες μου βγάζω λουλούδια
και απ' τις σκέψεις μου
ξεθάβω εποχές
μακρινές
τόσο κοντά όσο η ανάσα μου
όσο η θέλησή μου.


Ένα κομμάτι μου φθείρεται
σε κάθε ίδια γένεση.

Παραμυθία

Παραμυθία


Θα πεί παρηγοριά.

Μ' αρέσει να αφουγκράζομαι

τη χαρά στον αέρα

τα μάτια που λάμπουν

τα χέρια που ιδρώνουν

τις δυνατές φωνές

το πάθος

τα αισθήματα

Μ' αρέσει να μοιράζω ουρανούς

σε μια συννεφιασμένη μέρα

κι ας μη μου το ζήτησε κανείς

εμένα απλώς

δε μ' αρέσουν τα σύννεφα

ιδιαίτερα όταν δεν εκτονώνουν

τα δάκρυά τους.

Μ' αρέσει να χωράω ένα κομμάτι μου

σε κάθετι που κάνω

σε ένα στίχο

ή ένα χαρτί

με ένα μαρκαδόρο

ή ένα χαμόγελο.

Πάνω απ' όλα

μ' αρέσει να σε κάνω να γελάς

κι ας μη σε ξέρω.

Εξάρτηση.
Με τρυπάς ενώ ονειρεύομαι
και το πρωί είμαι ράκος.
Φοβάμαι να νιώθω
εμένα δίχως σε
φοβάμαι πως ο καθρέπτης
θα 'ναι άδειος.
Δεν ξέρω καν το όνομά σου
μέσα στη θολούρα
σε ονομάζω κάθε δάκρυ
διαφορετικά
Λύπη
Φόβε
Ε Α Υ Τ Ε Μ Ο Υ
ποτέ μου δε σε έμαθα.

Αν μπορούσα να αισθανθώ
κάτι παραπάνω
απ' αυτά που ήδη νιώθω
Αν ακολουθούσα το μονοπάτι
που δε μου έδειξε κανείς
Αν έψαχνα στις σκιές να ανακαλύψω
από που προέρχεται ο πόνος
Αν έφευγα
Αν έμενα
Αν ήξερα
Αν δεν άντεχα τους κτύπους
δε θα ήμουν εγώ.
Αν μπορούσα αλύπητα
να με αποδεχθώ
πάλι δε θα ήμουν εγώ.

Δεν ξέρω....

Τελικά ίσως η ευτυχία
να είναι κάτι το απλό.
Και η δυστυχία από την άλλη
κάτι το αναγκαίο.
Να ορίσεις την ευτυχία
δεν είναι εύκολο
ούτε να τη βρείς
συνήθως περνάει ακριβώς δίπλα σου
και σε αγγίζει, σχεδόν δε αγγίζει
και αν της γνέψεις, τότε μπορείς να μη λέγεσαι τυφλός.
Το περίεργο είναι
πως η δυστυχία είναι μέσα σου
και πηγάζει από μια άγνωστη ρωγμή
στην καρδιά σου
στο μυαλό σου
στο πρόσωπό σου.
Αν και είσαι σίγουρη πολλές φορές
πώς επουλώθηκε -και- αυτή η πληγή
το βράδυ που δε σε βλέπει κανείς
μόνη σου την ανοίγεις
μόνη μου χθες την άνοιξα...

Την ευτυχία τη συνάντησα
στο δρόμο.
Και μαζεύοντας σημάδια
την έκανα δική μου.
Τη βρήκα
να εκπνέει από τα πέταλα ενός λουλουδιού
ποροκαλί
μέσα στα κάγκελα ενός σπιτιου
να φωτίζει τους δρόμους
κοιτώντας με
μέσα απ' το φεγγάρι
και μέσα από τα αστέρια
να μου ανακατεύει τα μαλλιά
με τον αέρα
να μου δίνει κουράγιο
στα μάτια τόσων αγνώστων
θα φτιάξουν τα πράγματα, θα φτιάξουν
μου λεεί ο καθένας με το δικό του τρόπο
άνθρωποι παντού
που μ' αγαπάνε και ας μην το ξέρουν
και ας μην τους ξέρω
που με ένα βλέμμα μου δίνουν κουράγιο
και με ένα λόγο χαμόγελο...

Ίσως η πληγή συνεχίσει να υπάρχει
ίσως δεν πάψει ποτέ να αιμορραγεί
αλλά τουλάχιστον
θα βγαίνω έξω
και θα ψάχνω την ευτυχία
σε κάθε πλευρά του δρόμου
και μέσα μου
σε κάθε γωνιά του σώματός μου.

Ίσως να είναι και άγχος
μια παράλογη αναζήτηση
να είμαι καλα.
Καλύτερο από το άγχος
του να μην είμαι.

Δε ξέρω...