Δεν ξέρω....

Τελικά ίσως η ευτυχία
να είναι κάτι το απλό.
Και η δυστυχία από την άλλη
κάτι το αναγκαίο.
Να ορίσεις την ευτυχία
δεν είναι εύκολο
ούτε να τη βρείς
συνήθως περνάει ακριβώς δίπλα σου
και σε αγγίζει, σχεδόν δε αγγίζει
και αν της γνέψεις, τότε μπορείς να μη λέγεσαι τυφλός.
Το περίεργο είναι
πως η δυστυχία είναι μέσα σου
και πηγάζει από μια άγνωστη ρωγμή
στην καρδιά σου
στο μυαλό σου
στο πρόσωπό σου.
Αν και είσαι σίγουρη πολλές φορές
πώς επουλώθηκε -και- αυτή η πληγή
το βράδυ που δε σε βλέπει κανείς
μόνη σου την ανοίγεις
μόνη μου χθες την άνοιξα...

Την ευτυχία τη συνάντησα
στο δρόμο.
Και μαζεύοντας σημάδια
την έκανα δική μου.
Τη βρήκα
να εκπνέει από τα πέταλα ενός λουλουδιού
ποροκαλί
μέσα στα κάγκελα ενός σπιτιου
να φωτίζει τους δρόμους
κοιτώντας με
μέσα απ' το φεγγάρι
και μέσα από τα αστέρια
να μου ανακατεύει τα μαλλιά
με τον αέρα
να μου δίνει κουράγιο
στα μάτια τόσων αγνώστων
θα φτιάξουν τα πράγματα, θα φτιάξουν
μου λεεί ο καθένας με το δικό του τρόπο
άνθρωποι παντού
που μ' αγαπάνε και ας μην το ξέρουν
και ας μην τους ξέρω
που με ένα βλέμμα μου δίνουν κουράγιο
και με ένα λόγο χαμόγελο...

Ίσως η πληγή συνεχίσει να υπάρχει
ίσως δεν πάψει ποτέ να αιμορραγεί
αλλά τουλάχιστον
θα βγαίνω έξω
και θα ψάχνω την ευτυχία
σε κάθε πλευρά του δρόμου
και μέσα μου
σε κάθε γωνιά του σώματός μου.

Ίσως να είναι και άγχος
μια παράλογη αναζήτηση
να είμαι καλα.
Καλύτερο από το άγχος
του να μην είμαι.

Δε ξέρω...