Μετέωρο μένει το πέταλο
και αργοπεθαίνει
κρατημένο απ΄τα ροζιασμένα χέρια του.
Η καρδιά του πάει, καιρό τώρα
μένει σιωπηλή.
Δεν είναι ο χτύπος της που λείπει
ούτε είναι η ένοχη σιωπή
που γέμισε με ατσάλι της φλέβες του.
Η ανομολόγητη απώλεια
καραδοκεί
με το πρώτο χαλαρό κράτημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου