Απέναντί μου είναι ο θάνατος

μα το σάπιο δε φαίνεται πουθενά

ο θάνατος είναι απλώς γκρίζος

κι όμως, έχει κάτι τρομαχτικό

η ακινησία της γάτας.

Σαν να κοιμάται

χωρίς τη θέλησή της.

Χωρίς τη θέλησή μου

είναι γκρίζοι οι τοίχοι

και δίχως να το διαλέξω

βολεύτηκα στις δικαιολογίες

που τώρα φθίνουν

Αυτό είναι το σάπιο

που πιά δεν αρκείται στο θάνατο.

Είναι στις σκέψεις μου

και στις μνήμες που μου τρώνε το χαμόγελο

εκούσια.

Δείξε μου το δρόμο

εσύ που με κοιτάς πίσω απ' τα χέρια σου

Έλα και πές μου

εσύ, τί κανω.

Γιατί εγώ φοβάμαι να πω "καλά".

Τί περιμένω;

Μακάρι να 'ξερα.