Παραδοχή

Τη συναντάω,
τυχαία
αλλά όχι και τόσο τυχαία
ίσως ήξερα πού να τη βρώ
ή και να της έδειξα το δρόμο.
Κοιταζόμαστε
σ' ένα παιχνίδι σιωπής
και την προσκαλώ
να με κάνει δική της
να την αδράξω.
Είναι το δώρο μου, μου λέει,
και φωλιάζει εκεί που πονάει.
Τώρα όλα αλλάζουν
με χρώματα έντονα
κι αέρα καθαρό
που με σκορπάει παντού
περπατάω.
Κι ώσπου να πατήσω το χώμα
να νιώσω βήματα
και το όνειρο να γίνει πιστευτό
παλεύω μέσα μου
να την κρατήσω, να τη διώξω
μια την κρατάω μια τη σπρώχνω
και μένω μετέωρη
να προσπαθώ
τη χαρά μου να αντέξω.