Λυπάμαι το βάθος
που με ρίχνω
σε κάθε πνιγηρή ανάσα
Λυπάμαι τα χρώματα
που ξεθωριάζουν
κοιτάζοντας επίμονα τον ήλιο
Λυπάμαι τις μέρες
που δεν άρπαξα.

Μα χαίρομαι
για τα ταξίδια που διαρκούν ένα λεπτό
στη μια άκρη του μυαλού ως την ψυχή
και γελώ μπροστά στη λύπη
τη σταυρωμένη στο χαρτί
και όχι στο κορμί μου.