Όσα βότσαλα κι αν ρίξω στον αφρό

όσο τη θάλασσα κι αν αρμυρίσω

απάντηση δε βρίσκω

κάθε σκέψη γυρνάει πίσω

με τη βροχή

και κάθε ανάσα πίσω στις φωνές μου

με τον άνεμο.

Κι όσο κοιτώ το είδωλο

που απαλά διαλύουν τα σύννεφα

Τόσο ψάχνω τη σκέψη μου

σε ξένες σκέψεις

τόσο αναζητώ έναν λόγο

στη μουσική που αφήνουν οι στιγμές.

Πώς βρέθηκα εδώ

να κρατιέμαι απ΄το μετάξι

δεν έχει σημασία.

Μια λέξη χρειάζεται

να ακουστεί μες στη χαράδρα

να σπάσει και η τελευταία δέσμη

και γω να πέσω

ανάλαφρη σαν μέταλλο

κι όλο να φεύγουν σπασμένες αγάπες

απ' τον κόρφο μου

μέχρι να μείνω εγώ

σαν ανέγγιχτο γυαλί

μπροστά μου.