Παντού τα ίδια.

Πρέπει να βγω έξω
και να χαμογελάσω στη μέρα μου
όπως χαμογελάει ο καθένας
στον προσωπικό του νταβατζή.

Με καρτερικότητα
να αγαπήσω τις στιγμές μου
γιατί δε φταίνε αυτές
που δεν είναι αλλιώς.

[Κάποτε πίστευα
πως η απάθειά
ήταν υπαίτια για το στάσιμο.
Αφού το πάλεψα κι αυτό
και θαύμασα την αλλαγή προς το καλύτερο
κατάλαβα
πως όσα πάλευα ν΄αλλάξω
είχαν γλιστρήσει μπρος μου
βάζοντας στοίχημα
πότε θα τ' αναγνωρίσω,
πως όλα απ' όσα έτρεχα μακριά
ένα βήμα αντίκρυ μου στεκόταν
πάντα.]

Έλα λοιπόν
και δείξε μου
πώς πρέπει να σταθώ
και τί να πω
για να βγάλω τη μέρα.