Το γέλιο σου

Πάρε μου το ψωμί αν θέλεις

πάρε μου τον αέρα

όμως

μη μου παίρνεις το γέλιο σου,

μη μου παίρνεις το ρόδο

την αιχμή της λόγχης σου

το νερό που αίφνης στη χαρά σου,

αναβλύζει,

το ξαφνικό το κύμα

τ' αργύρου που σε γεννά.

Ο αγώνας μου είναι σκληρός και επιστρέφω

κάποιες φορές μα τα μάτια κουρασμένα
από το να βλέπω τη γη που δεν αλλάζει

αλλά σαν μπω

το γέλιο σου ανεβαίνει

ως τα ουράνια να με βρει

και μου ανοίγει

όλες τις πόρτες της ζωής.

Αγάπη μου,

την πιο σκοτεινή την ώρα

δείξε την αιχμή του γέλιου σου

κι αν αίφνης δεις

το αίμα μου να βάφει τις πέτρες του δρόμου,

γέλα,

γιατί το γέλιο σου θα είναι για τα χέρια μου

σα δροσερό σπαθί

Δίπλα στη θάλασσα του φθινοπώρου

το γέλιο σου ας αναβλύσει

τον αφρισμένο καταρράκτη του

και με την άνοιξη, αγάπη,

το γέλιο σου το θέλω

σαν το λουλούδι που περίμενα,

τον κυανό ανθό,

το ρόδο της εύηχης πατρίδας μου

Γέλα, με τη νύχτα, με τη μέρα ή με το φεγγάρι

γέλα, με τους στριφογυριστούς δρόμους του νησιού

γέλα, μ' αυτό το αδέξιο αγόρι

που σ' αγαπάει

όμως όταν εγώ ανοίγω τα μάτια και τα κλέινω

όταν τα βήματά μου φεύγουν

κι όταν γυρνούν

να μου αρνηθείς ψωμί αέρα φως και άνοιξη

αλλά το γέλιο σου ποτέ,

γιατί θα πέθαινα.