....Ηταν τα λόγια σου γλυκά και τα φιλιά σου πικρά ,
Τα ταξίδια μεγάλα, τα φτερά σου μικρά
Είχες φουρτούνα στα μάτια και μια πλημμύρα στην κόχη
Ένα σου χάδι δυο ζωές, ένα σου «ναί» δυο «όχι».
Βρήκα μια θάλασσα κρυφή, ήπια μια θάλασσα στιφή
Μου' κανε δώρο ένα ξερόβραχο η ζωή
Και εγώ σ'αυτή μια τελευταία αναπνοή κι ένα βυθό για κρεβάτι
Κι άνοιξα υδάτινο δρόμο στο μονοπάτι του εφιάλτη
Και μ' έβγαλε έξω απ' το μπουκάλι (φοβάμαι)
Με μια ζάλη παστρικιά κι ένα βρώμικο μυαλό πάλι (να' μαι)
Στο ίδιο παιχνίδι ξανά έγινε η σέντρα κι είχαμε όλοι μας τα χέρια ανοιχτά!
Φοβάμαι, πέσαν τα φώτα ξανά
Κι έμεινα μόνος στο τσιμέντο με τα καθίσματα αδειανά
Κι έγινε το βλέμμα μου παράθυρο για να το σκάσω απ' το παρόν
Μα ήταν όνειρο μόνο ΚΕΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΘΥΡΩΝ! (Ελευθερία!)


Δεν είν' ο κόσμος σου αυτός, είναι διαφορετικός
Σου' χα πει μια νυχτιά θυμάμαι..
Πως οτι φαίνεται είν' άλλιώς κι οτι φτιάχνεις ουρανός
Με βροχή και φωτιά
Φοβάμαι...