Ώρες ώρες η Γή πάει να σπάσει

βλέπω τις ρωγμές στον ουρανό

ή είναι απλώς τα μάτια μου;

Η θάλασσα με κοιτάει σαν φυλαχτό

έχει νευριάσει κι αυτή

με πολυτέλεια κρύβει το θυμό μου

πίσω από κύματα αναίτια.

Κλεισμένη σε μια σκέψη

οι πληγές στα χέρια μου μεγαλώνουν.

Οι υπόλοιπες δε φαίνονται,

μονάχα οι σκέψεις εδώ ανασταίνονται.

Πρέπει να 'σαι δυνατή,

λέει ο Χρόνος.

Δεν μπορεί να απαντήσει, βλέπεις,

στο αναπάντητο ''Γιατί''.