Μια στάλα.

Μια μικρή ασήμαντη διάφανη στάλα

μέσα στο πλήθος από ανώνυμες στάλες

που παρασέρνουν τα λουλούδια

και τα σκουπίδια

απ' τους δρόμους της απάθειας.

Και 'γω στο σύννεφο μου.

Παρατηρώ την πλημμύρα,

παρακαλώ μην πέσω

και ουρλιάξω απ΄την πτώση.

Φοβάμαι.

Τη φωνή μου να ακούσω

μήπως δεν κρατήσω

την πνιγμένη μου ανάσα...

Φοβάμαι το χείμαρρο.

Περιμένω να στεγνώσει

μα αυτός μόνο βουρκιάζει.