Ήμουν εγώ και ένα είδωλο
άβουλη μιμητική σκιά
σε γκρίζο φόντο...
Όσο κι αν την κοίταζα
δε μάθαινα κάτι.
Απαράλλαχτη μέρα με τη μέρα
κουνούσε το χέρι της
όταν τη χαιρετούσα.
Την κάλυψα με ένα πανί μια μέρα..
Δεν παραπονέθηκε
Τοίχο με τοίχο αναζητούσα μια ανάμνηση
Ένα τρίξιμο.
Ιδού.
Δε με κοιτούσε καν στα μάτια η σκιά μου
όταν ελεύθερη ξεχυνόταν
στη θάλασσα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου