Γυάλινος κόσμος

Γυάλινος κόσμος, χαλύβδινα μυαλά
αφιλόξενος τόπος χαιρετίζει δειλά
μια παράφωνη νότα μια σπασμένη χορδή
κοροϊδεύει τους γύρω και σ' αφήνει πληγή
Μες τη νύχτα τα φώτα σκίζουν τη μοναξιά
Μιας αιδής τώρα η μπότα στον αέρα χτυπά
αποφεύγεις τον ήλιο μες στα μάτια να δεις
θέλεις σε κάποιο φίλο την αλήθεια να πεις

Δεν ξέρω πώς θα ήτανε να νιώθεις σωστός
Δεν ξέρω τώρα αν ήθελα να είμαι αυτός
δεν ψάχνω στα αδιόρθωτα ψεγάδια του εαυτού μου
το ξέρω είμαι μακριά χαμένος μες στο νου μου

Αντιγράφεις τους τρόπους τους καλούς, τους κακούς
και αν νομίζεις πως πήρε ίσως κάτι απ' αυτούς
δες τι νιώθεις τι τρέχεις να προφτάσεις γιατί
δεν σου μάθαν πως το όνειρο κρατάει πολύ
Κι όμως όνειρα κάνεις και αυτά δανεικά
θες να αλλάξεις τα πάντα μα σου σπάει την καρδιά
και έτσι βίαια ξυπνάνε δεν ρωτάνε γιατί
Ε, αφήστε να ζήσω τη δικιά μου ζωή

Δεν ξέρω πώς θα ήτανε να νιώθεις σωστός
Δεν ξέρω τώρα αν ήθελα να είμαι αυτός
δεν ψάχνω στα αδιόρθωτα ψεγάδια του εαυτού μου
το ξέρω είμαι μακριά χαμένος μες στο νου μου