Να προλάβω, να προλάβω να κάνω την ανάρτηση, πριν χωθούν όλοι μέσα μου και βιάσουν τις σκέψεις μου....
Τι να πώ τί να πρωτομαζέψω απ' το σωρό
το σωρό από σκουπίδια
Τη σορό μου να κρύψω
μη φανούν οι πληγές
που αίμα σταλάζουν
μη σταματάς μη σταματάς τη σκέψη
σκούπισε λίγο καλύτερα τις σταγόνες με το αίμα
και ράντισε τη σορό σου με μύρο...
Μη ξαναφορτώσεις πάνω μου το δικό σου θυμό
δε μπορώ να σε κρατάω
όταν ο ίδιος είσαι αέρας
όταν σωριάζεσαι και κλαίς
που έμεινες μόνος μια μέρα
λες και έφταιγα εγώ
που δεν ήρθα να σε δώ
όταν μου πες χαλαρά
''χαλάρωσε, πέρνα καλα...''
Και τώρα σ΄αδικώ
μα ίσως εσύ με αδίκησες πρώτα
το ίσως σημαίνει όχι..;
Δε ξέρω
είναι απειλήτική η σιωπή
Κρέμομαι απ' τη δική σου αναγνώριση
και το δικό σου φίλημα
το θέλημα
Με σπρώχνεις μια πίσω και μια μπροστά
και ΄γω δε ξέρω που να σταθώ
μα κρέμομαι απ' το δικό σου φίλημα
και θέλημα.
Μη ξεφορτώνεις το θυμό σου πάνω μου
ΚΙ ΑΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ
τουλάχιστον μετά
απάλυνέ τον
και μετέτρεψέ τον σε κάτι τρυφερό
μιας και δε θα χεις πια θυμό
και σε μένα δε θα χει ριζώσει
...
και δεν έχει τελειωμό
μόνο βίαιη διακοπή
η ανάρτηση αυτ (ανάσα αναφιλητών)
εκτέθηκα πολύ