Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Δεν ξέρω....

Τελικά ίσως η ευτυχία
να είναι κάτι το απλό.
Και η δυστυχία από την άλλη
κάτι το αναγκαίο.
Να ορίσεις την ευτυχία
δεν είναι εύκολο
ούτε να τη βρείς
συνήθως περνάει ακριβώς δίπλα σου
και σε αγγίζει, σχεδόν δε αγγίζει
και αν της γνέψεις, τότε μπορείς να μη λέγεσαι τυφλός.
Το περίεργο είναι
πως η δυστυχία είναι μέσα σου
και πηγάζει από μια άγνωστη ρωγμή
στην καρδιά σου
στο μυαλό σου
στο πρόσωπό σου.
Αν και είσαι σίγουρη πολλές φορές
πώς επουλώθηκε -και- αυτή η πληγή
το βράδυ που δε σε βλέπει κανείς
μόνη σου την ανοίγεις
μόνη μου χθες την άνοιξα...

Την ευτυχία τη συνάντησα
στο δρόμο.
Και μαζεύοντας σημάδια
την έκανα δική μου.
Τη βρήκα
να εκπνέει από τα πέταλα ενός λουλουδιού
ποροκαλί
μέσα στα κάγκελα ενός σπιτιου
να φωτίζει τους δρόμους
κοιτώντας με
μέσα απ' το φεγγάρι
και μέσα από τα αστέρια
να μου ανακατεύει τα μαλλιά
με τον αέρα
να μου δίνει κουράγιο
στα μάτια τόσων αγνώστων
θα φτιάξουν τα πράγματα, θα φτιάξουν
μου λεεί ο καθένας με το δικό του τρόπο
άνθρωποι παντού
που μ' αγαπάνε και ας μην το ξέρουν
και ας μην τους ξέρω
που με ένα βλέμμα μου δίνουν κουράγιο
και με ένα λόγο χαμόγελο...

Ίσως η πληγή συνεχίσει να υπάρχει
ίσως δεν πάψει ποτέ να αιμορραγεί
αλλά τουλάχιστον
θα βγαίνω έξω
και θα ψάχνω την ευτυχία
σε κάθε πλευρά του δρόμου
και μέσα μου
σε κάθε γωνιά του σώματός μου.

Ίσως να είναι και άγχος
μια παράλογη αναζήτηση
να είμαι καλα.
Καλύτερο από το άγχος
του να μην είμαι.

Δε ξέρω...

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

Κουράστηκα κύκλους να σκαλίζω
στην άμμο
και στους τοίχους
τα χέρια μου μπλάβισαν απ' το κρύο
κι ας άγγιξαν τον ήλιο
μέσα απ' το νήμα τους.
Πάντοτε πιστή
στο έδαφος
ή μήπως στον αέρα..;
Γιατί στον αέρα τα πάντα αλλάζουν
και 'γω επέμενα να αναζητώ
τις ίδιες μελωδίες.
Μα και στο έδαφος
γύρω μου χτίζονται λουλούδια
και γω ριζωμένη
τους ρόζους μου μετρούσα.
Ένας για κάθε φορά
Ένας για κάθε φορά.
Ακόμα γνέφω στο σώμα μου
μα τώρα κοιτώ τη θάλασσα
και ποτέ
δε μένω να χαζεύω
ένα μόνο κύμα.

Η πόλις

Ειπες:
"Θα παγω σ'αλλη γη, θα παγω σ'αλλη θαλασσα.
Μια πολις αλλη θα βρεθει καλλιτερη απο αυτη.
Καθε προσπαθεια μου μια καταδικη ειναι γραφτη.
Κ'ειν'η καρδια μου
-σα νεκρος-
θαμενη.
Ο νους μου ως ποτε μες στον μαρασμον αυτον θα μεινει.
Οπου το ματι μου γυρισω,
οπου κι αν δω
ερειπια μαυρα της ζωης μου βλεπω εδω,
που τοσα χρονια περασα και ρημαξα και χαλασα.
Καινουργιους τοπους δεν θα βρεις,
δε θαβρεις αλλες θαλασσες.
Η πολις θα σε ακολουθει.
Στους δρομους θα γυρνας
τους ιδιους.
Και στες γειτονιες τες ιδιες θα γερνας
και μες στα ιδια σπιτια αυτα θ'ασπριζεις.
Παντα στην πολι αυτη θα φθανεις.
Για τα αλλου
-μη ελπιζεις-
δεν εχει πλοιο για σε,
δεν εχει οδο.
Ετσι που τη ζωη σου
ρημαξες εδω
στην κωχη τουτη τη μικρη,
σ'ολην την γη την χαλασες.

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Ο δρόμος σου είσαι εσύ



Φεύγεις και πας, που ταξιδεύεις
δρόμοι ανοιχτοί τα σύνορά σου
είναι όπου αντέχεις.
Όλα είναι αλλού κι όλα για λίγο
όταν δεν ξέρεις πως ο δρόμος σου είσαι εσύ.

Μια Συνομιλία

-Πάρε το αν θέλεις, θα μου τα δώσεις μια άλλη φορά..
-Μπα.. Έτσι κι αλλιώς πρέπει να μάθω να γράφω δίχως μπλάνκο.
-Για να μην κάνεις λάθη;
-Για να μην κάνω λάθη.. Στην καθηγήτριά μου δεν αρέσουν οι μουτζούρες. Ούτε τα λάθη.
-Την επόμενη φορά πές της, Τα λάθη είναι για τους ανθρώπους.
Εσύ, είσαι άνθρωπος..;




Και καθώς περπατούσα
τα πάντα έμοιαζαν πιο ανάλαφρα
και λιγότερο ένοχα

Τα λάθη είναι για τους ανθρώπους, μονολογούσα,
Τα λάθη είναι για τους ανθρώπους....
Εδώ που βρέθηκα
κάποτε θυμόμουν πώς
μα τώρα έχω ξεχάσει
Ξεχνώ να δω
και να αναπνεύσω
πίνω λύπη
και εκπνέω στεναγμούς
δεν αφήνω μια στγμή
να με τραγουδήσει
ούτε να φέρει
τις πλαγιές του ονείρου
έστω ενός χαμόγελου
ή μια αγάπη της στιγμής
κλεισμένη στον αέρα.

Εδώ που βρέθηκα.
ξέχασα πως.
μα πρέπει να φύγω.

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Αν μπορούσα να ανοίξω το κουτί
μυστικά
κρυφά
όταν όλοι θα κοιμάστε
Αν μπορούσα να κάψω
όλα εκείνα που με καίνε
τις ενοχές
που μίσησα τ' αστέρια
τις τύψεις
που δεν έλκεισα τα μάτια
Αν θα μπορούσα να ξεφύγω
από εκείνο το κλειδί
κρεμασμένο στο λαιμό μου
από εκείνη τη φωνή
που σαπίζει
αντί για τη φωνή μου
Θα ταν όλα πιο καλά
μα ύστερα
σε ένα χτύπο ρολογιού
ξανά εκεί κείτομαι
δίχως να έχω μάθει τίποτε.
Ίσως τελικά
έπρεπε να είχα ανοίξει το κουτί
όταν θα 'χε ήλιο
και νερό
ώστε να φανεί το γκρίζο
και καθρεπτιστεί η θλίψη
ΠΟΥ ΘΑ ΧΩ ΑΦΗΣΕΙ ΠΙΣΩ ΜΟΥ



Όσα βότσαλα κι αν ρίξω στον αφρό

όσο τη θάλασσα κι αν αρμυρίσω

απάντηση δε βρίσκω

κάθε σκέψη γυρνάει πίσω

με τη βροχή

και κάθε ανάσα πίσω στις φωνές μου

με τον άνεμο.

Κι όσο κοιτώ το είδωλο

που απαλά διαλύουν τα σύννεφα

Τόσο ψάχνω τη σκέψη μου

σε ξένες σκέψεις

τόσο αναζητώ έναν λόγο

στη μουσική που αφήνουν οι στιγμές.


Πώς βρέθηκα εδώ

να κρατιέμαι απ΄το μετάξι

δεν έχει σημασία.

Μια λέξη χρειάζεται

να ακουστεί μες στη χαράδρα

να σπάσει και η τελευταία δέσμη

και γω να πέσω

ανάλαφρη σαν μέταλλο

κι όλο να φεύγουν σπασμένες αγάπες

απ' τον κόρφο μου

μέχρι να μείνω εγώ

σαν ανέγγιχτο γυαλί

μπροστά μου.