Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

Η ελπίδα μου
έχει μορφή.
Είναι ο κόσμος
του θά 'πρεπε
και του θα 'θελα.
Δίνει υποσχέσεις
αδιευκρίνιστες
και καθόλου αληθινές.
Με παίρνει μαζί της
όταν η αλήθεια
παίρνει τα πάνω της.
Θα 'πρεπε
να πάψω να την ακολουθώ
και θα 'θελα
να με ακολουθούσε και αυτή μερικές φορές.
Ελπίζω
πως όλα θα πάνε καλά.

Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

Μην προσδιορίζεσαι


Γιατί μέλλον δεν έχεις.

Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

Ανάγκη για ουρανό
.
.
ο ουρανός δεν έχει σώμα
δεν έχει
λόγια
δεν έχει
σύνορα
έχει όμως
χρώματα
και δάκρυα
και χαμόγελα
απλώνει
το βλέμμα του
και αγκαλιάζει
κάθε σκοτεινό παράθυρο
που αρνείται να ανοίξει
κάθε γωνία
ανάμεσα στα κτήρια
κάθε χαρά
ανάμεσα στη λύπη
Αρνείται
να σωπάσει
να αλλάξει
Μπλέ θα παραμείνει
κι ας με ξεγελά με σύννεφα
Δίνει κουράγιο
γιατί
τίποτα δε θα αλλάξει
όσο είναι εκείνος
ο κηδεμόνας
της Γης
Μ' αφήνει να ονειρεύομαι
στα γαλάζια κύματά του
Και να μετρώ
τ' αστέρια του
ώστε να μη μετρώ
τα δάκρυά μου
Μ' αφήνει να πετώ
από σκέψη σε σκέψη
κόντρα στον ήλιο
λίγο πριν καώ
Μου χαιδεύει το μάγουλο
κι εγώ
χαμογελώ
.
.
ανάγκη για ουρανό...

ΑΠΟΛΟΓΙΑ

Ποτέ δεν έπαψα να φεύγω
από κάθετί δικό μου
Φαίνεται
πως με έβλαψα πολύ
και τώρα
ό,τι απέμεινε
αιμοραγεί
κρυφά τις νύχτες
και τις μέρες
με αθώα περιφάνεια
νικά τον ήλιο
Εγώ όμως
που με παρατηρώ
βλέπω το ξεραμμένο αίμα
στο μαξιλάρι
και κάνω πως δε γνωρίζω
Άλλες φορές πάλι
μόνη μου
ανοίγω τις πληγές μου
ακούγοντας τη μοναξιά
Δεν μπορώ άλλο να μιλάω γι' αυτό
αλλά
όπως είπα
ποτέ δεν έμαθα να φεύγω
από κάθετί δικό μου
Άλλωστε
αν το έκανα
τί θα απέμενε...

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

"Κάθε πραγματικότις μου είναι αποκρουστική"

Όση αγάπη είχα μέσα μου
τη βασάνισε
η απογοήτεση
Την κράτησε δεμένη
σφιχτά κρατούσε μια ανάμνηση
και μπροστά της περνούσαν
οι μέρες.
Στο φώς, έκλαιγε
Ζητούσε τ' αστέρια..
Κι όταν εκείνα ερχόταν
Έκλαιγε
Γιατί ήταν μόνη...
Όση αγάπη είχα μέσα μου
έγινε μίσος
Και η απογοήτευση
πικρή μου σύμβουλος.
Δεν το 'θελα.....

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Κοιτάζω
τα βήματά
τους χτύπους της ανάσας μου
Σε μια υγρή πραγματικότητα
φτιαγμένη από πέτρα
Αρπάζομαι
από δυο κλωστές
φτιαγμένες με αιθέρα
Σταλμένες
από όσο νου
μου έμεινε ακόμα.

Οι σκέψεις τελειώνουν
πρωτού καν τις ακούσω
σε κάθε γυαλί σπασμένο
Κρύβονται
ώσπου να τις βρω
Όποια μπροστά μου εμφανιστεί
αδιέξοδο σημαίνει
Όποια δακρίσω για να βρώ
κρύβει τον εαυτό μου.

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Είναι μια απόσταση
μια μικρή απόσταση
μεταξύ εμένα
και του ουρανού


είναι μια απόσταση
μιας σκέψης
μιας ανάληψης
της
φαντασίας
Είναι ένας θάνατος
ένας μικρός θάνατος
μεταξύ εμένα
και της θάλασσας
είναι ένας θάνατος
μιας λύπης
μιας λήθης
υποκριτικής

Είναι ένα δάκρυ
ένα καυτό δάκρυ
μεταξύ εμένα
και της ηρεμίας
που κάθε βράδυ
χαρακώνει
λεπίδι από ασήμι
τα όνειρά μου

Κι είναι μια απόσταση
και ένας θάνατος
και χίλια δάκρυα
που θα το σταματήσουν.



Το πρόσωπο της μέρας χαρακώνει
η αργυρή λεπίδα της βροχής
κι όμως η λάμψη αυτή που με κυκλώνει
είναι η βροχή μιας άλλης εποχής

Και σε χρονιές σε παίρνει
που η μοίρα σε μοίρανε να δεις μέσα απ' το χώμα
του ρόδου του εκατόφυλλου τη σπείρα
το άλικο παράξενό του χρώμα

Αυτή η βροχή που τα τζάμια θολώνει
στην ξεχασμένη αυλή μιας γειτονιάς
αλλοτινής τα σταφύλια χρυσώνει
στην ξεχασμένη αυλή μιας γειτονιάς


Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Μισώ τις προσευχές
αντηχούν
στο άδειο δωμάτιο
Στο άδειο σώμα.
Αντηχούν
μα είμαι μόνη
με τα χέρια απλωμένα
σαν μαριονέτα
κρατημένη από αόρατα σχοινιά
την ελπίδα μου.
Μισώ τις προσευχές
δίνουν υπόσταση στον πόθο
μα και στο φόβο
η απογοήτευση παίρνει μορφή
και μου τραγουδά
μέχρι να την αγαπήσω.
Μισώ τις προσευχές
Μισώ και εμένα που προσμένω
χωρίς να αντιδρώ.

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

Είναι φορές
που παλέυω να σπρώξω τους δείκτες
κοιτάζω τα δεύτερα
σε πλήθος στατικών εποχών
και εύχομαι
να περάσει ο καιρός
μήπως
αιφνίδια αλλάξουν τα πάντα


Είναι κι άλλες φορές
που κοιτώ τα χελιδόνια
και τα κόκκινα φύλλα
τα ξερά κλαδιά
και 'γω απ' τις τσέπες μου βγάζω λουλούδια
και απ' τις σκέψεις μου
ξεθάβω εποχές
μακρινές
τόσο κοντά όσο η ανάσα μου
όσο η θέλησή μου.


Ένα κομμάτι μου φθείρεται
σε κάθε ίδια γένεση.

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Παραμυθία


Παραμυθία


Θα πεί παρηγοριά.
Μ' αρέσει να αφουγκράζομαι
τη χαρά στον αέρα
τα μάτια που λάμπουν
τα χέρια που ιδρώνουν
τις δυνατές φωνές
το πάθος
τα αισθήματα
Μ' αρέσει να μοιράζω ουρανούς
σε μια συννεφιασμένη μέρα
κι ας μη μου το ζήτησε κανείς
εμένα απλώς
δε μ' αρέσουν τα σύννεφα
ιδιαίτερα όταν δεν εκτονώνουν
τα δάκρυά τους.
Μ' αρέσει να χωράω ένα κομμάτι μου
σε κάθετι που κάνω
σε ένα στίχο
ή ένα χαρτί
με ένα μαρκαδόρο
ή ένα χαμόγελο.
Πάνω απ' όλα
μ' αρέσει να σε κάνω να γελάς
κι ας μη σε ξέρω.

Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Εξάρτηση.
Με τρυπάς ενώ ονειρεύομαι
και το πρωί είμαι ράκος.
Φοβάμαι να νιώθω
εμένα δίχως σε
φοβάμαι πως ο καθρέπτης
θα 'ναι άδειος.
Δεν ξέρω καν το όνομά σου
μέσα στη θολούρα
σε ονομάζω κάθε δάκρυ
διαφορετικά
Λύπη
Φόβε
Ε Α Υ Τ Ε Μ Ο Υ
ποτέ μου δε σε έμαθα.
Αν μπορούσα να αισθανθώ
κάτι παραπάνω
απ' αυτά που ήδη νιώθω
Αν ακολουθούσα το μονοπάτι
που δε μου έδειξε κανείς
Αν έψαχνα στις σκιές να ανακαλύψω
από που προέρχεται ο πόνος
Αν έφευγα
Αν έμενα
Αν ήξερα
Αν δεν άντεχα τους κτύπους
δε θα ήμουν εγώ.
Αν μπορούσα αλύπητα
να με αποδεχθώ
πάλι δε θα ήμουν εγώ.