Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011


Στον ουρανό
δρόμοι σχισμένοι
από φτερά
και κραυγές
Στα σύννεφα
το όνειρο φυλάσσουν
που τους εμπιστευτήκαμε
το όνειρο κουρνιάζουν
που περιφρονήσαμε
Τα πουλιά
οι σχοινοβάτες του αιθέρα
και οι φύλακες του πόθου μου
Γύρω μου
χιλιάδες μαύρα φτερουγίσματα
Από στιγμές
Από σκέψεις


Πουλιά
Πάνω απ' το κεφάλι μου

Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Το ΕίΜαι μου

Κοιτάζω στα μάτια
και ψάχνω να βρώ
μια ιστορία
Στην δική μου ιστορία όμως
Ένα τέλος να ψάξω
δεν μπορώ
Σε κάθε μέρος
αγγίζω τις σκέψεις
στον αέρα
με σκόρπια λόγια
και κλάματα
Μα οι δικές μου σκέψεις
βαθιά κλειδωμένες
προσωπογραφίες
αναίσχυντα κοινές
με βαραίνουν...

Κουράστηκα να ψάχνω
μα ο θόρυβος στο κεφάλι μου
δεν λέει να κοπάσει

Κουράστηκα να ψάχνω
μια στιγμή ηρεμίας
Ίσως πρέπει να το αποδεχτώ
η Ηρεμία είναι μύθος
και απλώς
υπάρχω
Ε Γ Ω

Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

Ονειροπυρπόληση.....

Σε κάτι στάσιμο
μικρό
και αδιαμόρφωτο
έχουν μπλέξει τα όνειρά μου
όταν τα μάτια μου ανοίγω.
Πλέον η ονειροπόληση
συνοδεύεται από οδύνη
που δεν μπορώ
ούτε στο ελάχιστο να αγγίξω
την εικόνα τους.

Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

ΜΟΥΣΕΙΟ

Έκθεση αισθημάτων
Σε μια φωνη
Σε ένα χαρτί
Με χίλια ηχοχρώματα
.


Μόνη
κοιτάζω τους καμβάδες
αγγίζω τις σκαλιστές
κραυγές
μέσα στους τοίχους.

Ο πόνος είναι εκεί
μέσα στα φύλλα ασημιού
και προσπαθώ
να αφεθώ
και το όνομά του να γνωρίσω
και
τους
δρόμους του.

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

Η υπέρβαση αυτού που μας πληγώνει/ Το πέταγμα.


Σε μονοπάτι
μέσα από ζαφυρένιο πρίσμα
θα πετάξω
αν βρω μονάχα τρόπο
την όψη μου να γυρίσω
απ' την ανάποδη.
.
.
Τα χέρια να διαχωρίσω
από τις σκέψεις
και τα βλέμμα να διώξω
από τα χνάρια μου.
.
.
Γύρω μου
να αφουγκραστώ τον ουρανό
και να αντικρύσω
κόκκινες στάλες
στο γαλάζιο πάπλωμα.
.
.
Ελευθερία.
Η υπέρβαση αυτού που μας πληγώνει.

Φιλοσοφικον

Ίσως ζεις πιο έντονα
μες στην ανυπαρξία
τυφλός κριτής
και παρατηρητής ανίδεος
δεν σου μένει
παρά να απολαύσεις το θέαμα.
Δίχως τριβές
διασχίζεις μονοπάτια
με χρόνο
να αγγίξεις και
την πιο μικρή ανάμνηση.
Μες στη ζωή
η ανυπαρξία
ίσως ονομάζεται
αυτοκυριαρχία.

Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011

Καλημέρα μου είπες με μια πληγή
συνέχεια της καληνύχτας.
Πόσες φορές προσπάθησα να σηκωθώ
με τον αέρα έσβησα
με το αστέρι έλιωσα
απ' το φεγγάρι κρύφτηκα
και παρέσυρα τη θάλασσα
στα κλειστά μου μάτια.
Μόνη παρηγοριά η Φαντασία κι ο Λόγος.

Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011

Όπου και να κοιτάξω
είναι γυαλί που λιώνει
μαγκώνει το βλέμμα μου
σε φλέγουσες στάλες
είναι ο καθρέπτης που χάνεται
ή η μορφή μου..;


Η αλήθεια είναι πως η κατάσταση έχει χειροτερέψει
λένε πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός
ναι, σιγά
είναι ο καλύτερος γιατρός όταν δεν σε πλακώνει η καθημερινότητα
στην περίπτωσή μου
όποτε ανασαίνω, τρυπάνε τα μάτια μου κρύσταλλα.
Και έχω κουραστεί
κουραστεί
κουραστεί
να κλαίω και να καταπίνω κραυγές.
Επίσης
δεν ξέρω αν το ανέφερα
έχω κουραστεί να κλαίγομαι
και αυτή τη στιγμή
βλέπω τις τύψεις να ρχόνται.

Τί διάολο.. Άμα με ακούς όποιος και να 'σαι πες μου το! Γιατί η κατανόηση δεν βρίσκεται στους τοίχους!

Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011

ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΠΝΙΓΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΘΑ ΠΝΙΓΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ
ΠΟΥ ΦΩΛΙΑΣΑΝ ΣΕ ΚΑΘΕ ΗΡΕΜΗ ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΔΩΜΑΤΙΟΥ
ΚΑΙ ΤΗ ΦΛΟΓΑ ΤΗΝ ΕΚΑΝΑΝ ΚΑΠΝΟ
ΓΕΜΙΣΑΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΝΕΡΟ
Η' ΑΠΛΩΣ ΤΑ
ΜΑΤΙΑ.

Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

Κολλημένη στον Τοίχο

Τον εαυτό μου να βάφω με χρώματα
σε τίποτα δεν ωφελεί
Τα πάντα ξεθωριάζουν
ακόμα και το μαύρο
πάει και έρχεται
κι αλλάζει θέσεις με το κόκκινο
Τί κι αν ήμουν λιλά..
Πίσω του κρυβόταν το γκρι
και πίσω απ' το γκρι δεν ξέρω.

Τον εαυτό μου κι αν ντύνω με λέξεις
τίποτα δε θα αλλάξει
Οι λέξεις έχουν γράμματα
και αλλάζουν εύκολα μορφή
η αγάπη και το μίσος
τη μάσκα τους φόρεσαν
και μέσα μου ουρλιάζουν
χωρίς να φανερώνονται.

Έψαξα και βρήκα
ένα κλεμμένο λόγο
τον έβαψα στον τοίχο μου
και ένιωσα τις λέξεις

'' Τελειώνει, δίχως να περιμένει
η ζωή σου.
Η ζωή σου, είσαι εσύ.
Μην προσδιορίζεσαι, γιατί μέλλον δεν έχεις.''

Φ.Π

Σάββατο 1 Ιανουαρίου 2011

ΧΑΜΕΝΗ

Μπορώ να δαμάσω όλα τα κύματα του κόσμου
εκτός απο εκείνο του μυαλού μου
δεν μπορώ
το χέρι να μην στρέφω
εναντίον του εαυτού μου
όσων θέλω
κι όσων δεν πρέπει
όσων προσπάθησα
κι όσων πίστεψα
Μπορώ να συγχωρέσω όλους τους θανάτους
μα δεν μπορώ να συγχωρέσω
το κλάμα μου.

ΧΑΜΕΝΗ

Θέλω ειλικρινά
να κάνω τόσα που δε θα αλλάξουν τίποτα
να φωνάξω τόσο δυνατά
ώστε να με ακούσεις
και παλιότερα το φώναξα
αλλά δεν άκουσες
τί θα αλλάξει τώρα,
και γιατί ελπίζω σε μια αλλαγή...

Ακούω
χιλιάδες μονοπάτια
και περιμένω
να αρπάξω φωτιά.