Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2013

αν ήσουν η θάλασσα δε θα μου έκανε εντύπωση.

Σε στίχους με σφαίρες
από καραμπίνα
κι ομορφιά σαν προσωπική ευθύνη
σε θυμάμαι
μέσα μου
Σηκώθηκα να πιάσω ένα χαρτί
να σε ζωγραφίσω
όπως είσαι
μα αφέθηκε στην ποδιά μου
το μικρό Φουαγιέ
και το χάιδεψα όπως θα χάιδευα εσένα.
Αποκοιμήσου 
Κι εγώ θα μάθω να σου στρίβεις
μέρες
να καπνίζεις τις νύχτες.
Και ντρέπομαι ρε
που όλο σε στήνω
Και φοβάμαι μήπως μια μέρα δεν περιμένεις πια
εκεί στου λύκου το στόμα.

Πως να πω

Ακούω αρκάιβ και μαθαίνω γερμανικά και βλέπω και ταινίες ισπανικές και πήρα και γατάκι ρε γαμώτο και λέω και σε όλους πως τον κερτ τον σκότωσε η κουρτνει η χαζή και σε σκέφτομαι και με ρωτάνε τί έχω γιατί κανείς τους δεν καταλαβαίνει ακριβώς και

Πως να πω οτί μου Λείπεις....




Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2013

Στήσιμο, λόγια

Δε ξέρω πως να στήσω το κορμί μου
κι όσο για τα λόγια
δεν τα έμαθα ποτέ.
Δεν ανέλυσα
ποια είμαι και τί κάνω
αν έχω οικογένεια ή αν πόνεσα
από μυστικά κρυμμένα.
Η χειρότερη παράσταση, για σένα.
Να αγαπήσεις το αμήχανο κοκκίνισμα
την ακαμψία
και το άγχος.
Σιγά σιγά
στο υπόσχομαι
ο ήλιος θα διώξει τον φακό.