Σίσυφε...

Παρμένη από περιφρόνηση
η δύναμή μοιάζει αδύναμη
Ιδωμένες με αγάπη
οι αδυναμίες μοιάζουν δυνατές
Δε δοκίμασα ακόμα
πόσο μακριά φτάνει η σιωπή
και πόσο σιγανές μπορούν να γίνουν οι κραυγές
ώστε ν' ακούω τις σκέψεις μου
Δεν πίστεψα ακόμα
ψιθύρους μακρινούς
που θάρρος δεν έχουν να μιλήσουν.

Αυτό, φίλε μου, είναι καλό σημάδι...

Living

Έτσι ξεχιέμαι

ή απλώς ξυπνάω,

Aναπνέοντας

κοιτώντας το παρόν...

SURVIVOR

Μες στο μυαλό μου

όλα παίρνουν διαστάσεις δυσθεώρητες

εγώ γίνομαι εχθρός

και ο εχθρός μου φίλος

γιατί με τρέφει στοργικά

με αγανάκτηση

Πρέπει να πάψει πια

το κυνηγητό το ανελέητο

της ευτυχίας

έχει χάσει πια την αίγλη της

η θλιβερή ημέρα

και η φωνή μου μοιάζει κουρασμένη

Ο άξονας που όρισες

έχει πια σαπίσει

καιρός η τροχιά μου

να γίνει αυτόφωτη

παλιμπαιδειρμος

Περπατώ περπατώ μες στον κόσμο
όταν εγώ
δεν είμ' εδώ
Περπατώ περπατώ προς τον φόβο
όταν εμένα θέλω να βρω

'Ασπα 'Ασπα, είσαι 'δω..??

Γιατί έτσι...

Είναι πολλά που θα 'θελα να πω
Ανάξια λόγου πράγματα
που φέρνουν τη βροχή
σε μια εύθραυστη μέρα

Κι αν ειπωθούν
η κάθαρση δε θα 'ρθει
μόνο ο πόνος
ο ξεχασμένος με πόνο
την πόρτα θα κτυπήσει

Γι' αυτό τα ξεπερνάω
και δείχνω κατανόηση στ' ακατανόητα
και τρυφερά βλέμματα
στο ψέμμα

Ετοίμασε τη βάρκα μου
Ξεκινάω ταξίδι στο υπόλοιπο της μέρας
Τόσο καιρό
στα χέρια μου βαστούσα τα σκοινιά του ονείρου
και το μάταιο
μάτωνε τα δάκτυλά μου
Έχει όμορφο χρώμα το αίμα
μα όταν πια πάψει η λύτρωση
αρχίζει η αμφιβολία
Ετοίμασε τη βάρκα μου
τώρα φοβάμαι
τώρα όλα μοιάζουν μακρινά
και ανησυχητικά κοντά μου
Μα τίποτα πια δε θα χρειαστεί
παρα ν' αφήσω το σκοινί
και ν' αφήσω τα κοίματα να με κοιμήσουν
Μακριά από 'μένα
Πιο κοντά σε 'μένα.

Ίσως φταίει η μέρα
που επαναλαμβάνεται
ή εγώ
που στους ίδιους δρόμους ξεφεύγω
για να φτάσω πάλι
στο ίδιο τέλος.
Γύρω μου φράχτες οι σκέψεις
τοίχοι ψηλοί και απροσπέλαστοι οι επιθυμίες
και παντεπόπτης ο φόβος
να κοιτάξω κάτι διαφορετικό
από τα βήματά μου
στα χιλιοειπωμένα μονοπάτια.

Κατάφαση στην άρνηση

Μη διαιωνίζεις τις σκέψεις

με τη σκέψη σου

και μην κρατάς τα δάκρυά σου,

στάλα στάλα τη φορά πεθαίνεις....

"Γιατί να αισθανόμαστε ευτυχισμένοι; Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πως είμαστε;.."

Με λέξεις ίδιες μη μιλάς
είναι κενές
αφου έχουν χάσει πια το νόημά τους।
Για ποια νοσταλγία να μιλήσεις
όταν καμιά γλυκειά ανάμνηση δεν αναπολείς
και πια αγάπη να αγαπήσεις ζητάς
που τώρα πια τη θέση της πήραν τα αδιάφορα βλέμματα....
Δεν ψάχνεις πια χέρια στο σκοτάδι
που ποτέ δεν ήταν εκεί
τώρα κοιτάζεις τη ζωή
και την εκπλήσσεις.