Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Αγέρας

Μου το παν τα πουλιά
κι ας μην ξέρω να διαβάζω.
Κοιτούσα κάτω
τον ουρανό απ' τις λακούβες
κι ευγνωμονούσα για το γκρι.
Τα βήματά μου σίγασαν
Τα δικά σου έψαχναν
Κάποτε σα να χανόσουν
Μα τελικά σε άκουγα
Κάπου χιλιόμετρα δίπλα μου
Ίσα ίσα να μην ξεχνιόμαστε.
Και τελικά έφτασα
μα είχες φύγει πολύ πριν.
Αλλά ήταν Εκείνες εκεί
και με περίμεναν
οι Μοίρες
που μου έδωσαν τ΄αδράχτια
να βρω δικό μου δρόμο για το σπίτι.

4 σχόλια:

  1. με όλες τις αισθήσεις σε εγρήγορση... κι όμως δεν πρόφτασες... πονάει ξέρω...
    τουλάχιστον δεν έχασες το δρόμο του γυρισμού, ας είναι κάτι και αυτό...

    σε φιλώ και σε καλημερίζω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Νομίζω πως είναι το πιο σημαντικό..
    Ύστερα είναι και εκείνος ο στίχος που λέει
    "Στης αγάπης το πηγάδι όποιος μπαίνει πιο βαθιά, αν μπορέσει να βγεθ πάλι δεν τον καίει πια η φωτιά".. Γι' αυτό και δε με νοιάζει πια να μην προφταίνω.. : )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. η συγκαιρία φτάνει εκεί που δεν την περιμένεις.
    και θα ρθει...
    καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή