ΟΜΙΧΛΗ

Η κάθε γωνία, ο ψίθυρος των ματιών

γεμάτος με πλάνη.

Ουρανέ, που πήγαν τ' αστέρια σου, χάθηκε η λάμψη τους,

Και συ, Ήλιε, πού είναι η ζεστασιά που πάντοτε μας κάλυβε;

Ποτέ δε το πρόσεξα, το πάτωμά μου γεμάτο με λουλούδια.

Μα, και εσείς λουλούδια, πού πήγε η ευωδιά και η σπιρτάδα σας..

Σε ποιό άνοιχτο συρτάρι ξεχάστηκαν...

Παντού πόρτες, πόρτες κλειστές με το κλειδί προκλητικά μπροστά μου,

Πόρτες μαγκωμένες από την υγρασία της εγκατάλειψης, της άρνησης...

Ίσως, ίσως, ίσως αύριο, μεθαύριο, μετά από χίλιες και μία σκέψεις

να ξαναβρώ το κόκκινο...