ΣΑΝ ΦΩΣ!!!

Το φως να παίρνει τη ματιά, ο χώρος τα όνειρά σου
και τα νερά του ποταμού να σε τραβάν μακριά.
Ότι κι αν ονειρεύτηκες να φεύγει από κοντά σου,
ν’ απλώνεις μα τα χέρια σου να πέφτουνε βαριά…

και τι δεν μου ‘χες ορκιστεί και τι δεν μου ‘χες τάξει,
μα τώρα η απουσία μου σε κάνει και ξεχνάς.
Δέσε καλά τις μαγικές στιγμές μας με μετάξι
και φώτισε τον ουρανό σχήμα της μοναξιάς.

Χωρίς πνοή, χωρίς ματιά, μόνο με τα όνειρά μου
με τρόχισαν οι άνεμοι που πάντα κυνηγώ,
αυτοί που με ορίζουνε, αυτοί που με πετάνε,
αυτοί που με τινάζουνε στον τοίχο, στο κενό…

Κορμί που σκίζεται στα δυο στα βράχια του αοράτου,
μνήμες θολές και μια γλυκιά λήθη της λησμονιάς.
Στης μοναξιάς το κόκκινο από αίμα πίδακά του
που ξεπετάγεται σαν φως, που φέγγει τη στεριά.

Το μαγικό του φεγγαριού ονειροπόλημά σου
το ‘χεις ξεχάσει κι είναι αργά καιρός να κοιμηθείς
με κάποιον που δεν τον χωρά η μαγική αγκαλιά σου
τις ώρες που περάσαμε μαζί θα μοιραστείς.

Μα εγώ πονώ για σένανε και σιωπηλά υποφέρω
μήπως τα μάτια που αγαπώ δακρύζουν στα κρυφά.
Τι κι αν με πούλησες φτηνά μια νύχτα και το ξέρω,
κάθε στιγμή σε φέρνω εδώ κοιτώντας τα νερά.

Χορεύεις με τις μνήμες σου, πετάς με τα όνειρά σου,
αρχαίου δράματος χορός, περνάς στην αγορά.
Πετάς τα ρούχα σου, γυμνός αγγίζεις τη χαρά σου,
φωτίζεις μόνο μια στιγμή και ζεις για μια φορά.