Πρωινός 'Ηλιος, Φευγαλέα Ελπίδα..

Κόβω τις παραμέτους
τα νήματα
που έχουν αρχίσει να σκουριάζουν.
Ποτέ μου δε δοκίμασα
τον αέρα του κενού
ή τις λεπτές νότες
του κτύπου της καρδιάς μου.
Αναρωτιέμαι
τί χρώμα θα έχω
πίσω απ' τη διαφάνεια
Πώς ακούγομαι
μέσα από ένα κοχύλι
Πώς μοιάζω
όταν σε καθρέπτες δεν κοιτώ.

Κι αν δε μ' αρέσει αυτό που βλέπω
ψάχνω πάλι
και διακρίνω σε μένα
κάτι που μπορώ να βασιστώ.

Πρωινός ήλιος, φευγαλέα ελπίδα.
Μα απ' την άλλη
όλη η ζωή μου κάτω από φευγαλέες ελπίδες σώζεται...