Η φλόγα, ο συνειρμός κι ο άνεμος

Είμαι φλόγα εγώ
και σβήνω στον αέρα
αντίθετα,
αντέχω στα χτυπήματα

Είν' ο αέρας άδειος
κι ας με γεμίζει δάκρυα σε κάθε ριπή
Καταλαβαίνεις;
Είν' ο αέρας διάφανος τοίχος
μα με γεμίζει αίμα
κάθε φορά που χαραμάδες δεν βρίσκω

Κι είν' ο τοίχος κερί
κι είμ' εγώ φλόγα
και λιώνοντας
με σβήνει
Κι είναι πολλών λογιών οι τοίχοι
μερικοί έχουν μιλιά
και λένε ψέμματα
μερικοί έχουν πρόσωπο
μα είναι άδειοι
σκορπίζουν στον άνεμο
σαν άνεμος που είναι....

Είναι και μερικοί όμως
που απλώς στέκονται εκεί
και προστατεύουν

Γι' αυτούς, ευχαρίστως σβήνω
και μόνη μου ξανά γεννιέμαι
από ένα φύσημα.