Τη θέση μου έχει πάρει η μνήμη.
Τα χρώματα όλα περνούν
από το διάφανο δίχτυ των χεριών σου
Άθελά σου έστησες καρτέρι.
Ο πόνος μου δε μου ανήκει
είναι η θύμηση που νοσηρά κρατώ
και σπρώχνω
ώσπου τελικά το δάκρυ
με ρίξει σε μια θάλασσα
από ανολοκλήρωτες ανάσες.
Και η ανάμνηση με κοιτά σαν από πέτρα
στο ύψος των ματιών μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου