Ασυνάρτητο.

Άσκοπη αναζήτηση
στους δρόμους
και στα μάτια των περαστικών
Πού χάθηκα πάλι
Σε ποια χιλιοειπωμένη σκέψη
σε ποιον ξεχασμένο αναστεναγμό...

Θέλω να μιλήσω
για το τίποτα
για εμένα
που βρίσκομαι μεταξύ
ασύμφωνων παρεμβάσεων

Επανάληψη μιας φράσης
ζωγραφίζω στους τοίχους
με διαφορετικές λέξεις τη φορά
μα πάντα το μυαλό μου εκεί
στη Φυγή,
δυστυχώς,
από την φυγή.

Είναι ανθρώπινο, μου είπαν
η ευτυχία προυποθέτει
δύναμη
και αγάπη
για ό,τι αξίζει.

Θα αρχίσω λοιπόν με ένα χαμόγελο.
Το χΑμόγελο μου θυμίζει τη βροχή που την καίει ο ήλιος σε χίλια χρώματα. Όταν βρέχει, βλέπεις, παρακαλάνε οι σταγόνες να πάψουν να σκάνε στο έδαφος κοΥβαλώντας σκέψεις και δάκρυα, Τύψεις, ενοχές και σκόρπια όνειρα. Είναι βαρύ φορτίο, και είναι μόνο σταγόνες. Κι όμως, σε αυτές εξομολογήθηκΑ την καρδιά μου, εγώ η ίδια κόντευα να σκάσω. Σε κάθε σταγόνα είπα και μια λέΞη, και όταν ξέσπασε η μπόρα και θόλωσε ο ουρανός κατάλαβα το λάθος του να παρατηρείς τις σκέψεις σου δίχως να αμβλύνεις τις λόγχες τους.
'Ετσι λοιπόν γΙα μια στιγμή που μοιάζει σαν δύναμη χαμογελάω.
Εμένα ο ήλιος μου δεν φαίνεται σε κανενός τα μάτια, τελικά. Αλλά ούτε τον βρήκα ακόμα τελείως. Κορροιδεύω τον εαυτό μου αν νομίζω οτι ξέφυγΑ. Γιατί χάνομαι, πολύ συχνά. Ιδιαίτερα όταν δεν κουνιέμαι. Όμως δεν κάνει να φοβάμαι. Καιρός μου είναι.


Άρνηση.
Στην άρνηση.