Κυματίζουν σύννεφα
στο βυθό
στενές λωρίδες από σκέψεις
ρέουν στην άμμο
Τα κοχύλια
Ό,τι πιο άρτιο
σε βουβούς ήχους
αγγιζουν τα νερά
Είμαι και 'γω εκεί
απλώνω το σώμα μου
στις φροντίδες της άρμης
στο μουρμούρισμα
που απαλύνει τις σκέψεις
και ξεπλένει τα δάκρυα
Είναι η ηρεμία
που αναθυμάμαι
πριν κοιμηθώ
μόνη
με κοχύλια στα χέρια
Και είναι η ελπίδα
που κυλάει μέσα στη βροχή
λίγη απόσταση μακριά
απ' τα όνειρά μου
Ποτέ δε θα ξεχάσω το τραγούδι της
Τις άγριες αγκαλιές της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου