Παρασκευή 8 Ιουλίου 2011

Σε δρόμο ατέρμονο.....

Όχι, δεν άλλαξε τίποτα.

Τα ίδια στόματα πάντοτε τάιζε

να λυτρωθεί απ' την ίδια.

Στα ίδια μέρη κρυβόταν

κι αυτά μυρίζουν απαράλλαχτα,

νερό που σαπίζει.

Στα ίδια χέρια γαντζωνόταν

πότε φανερά, πότε με όνειρα.

Κι όλα αυτά τη συνέθεταν.

Με μάτια χιλίων ματιών

φωνή από ψιθύρους

υμνούσε την πληρότητα.

Μέχρι που ένιωσε ψέμμα

γαργαλητό αμφιβολίας και μάστιγα αγανάκτησης.

Τίποτα δεν ήταν όπως θα 'πρεπε να είναι

Οι ψύθυροι

Οι ματιές

Τα χέρια

Πάντα ψιθυριστά γιατί οι ψίθυροι μοιάζουν μεταξύ τους

Πάντα ματιές φευγαλέες ποτέ βλέμμα στητό

Πάντα χέρια κούφια

Κι εκείνη, πουθενά.

Γιατί ήθελε να φωνάξει, να κοιτάξει, ν' αγκαλιάσει

Ν' αγαπήσει, να χαθεί....

Πόνεσε στις σκέψεις που ακόμα φοβάται

Μα ξάφνου όλα έπαψαν να είναι τα ίδια

χωρίς ν' αλλάξει τίποτα.

1 σχόλιο:

  1. Σαν στητό το βλέμμα, παύουν τα πράγματα να έχουν την όψη και το σχήμα που μέχρι τώρα φανταζόμασταν…

    Φιλί καληνύχτας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή