Δευτέρα 8 Αυγούστου 2011

Μελαγχολία, σε τιμή ευκαιρίας

Ποιο γρήγορο τέλος θα διαλέξεις πάλι;
Την αφάνεια του καθρέπτη,
τον οικτιρμό της άρνησης;
Το σκέφτεσαι.
Ασκούν γοητεία τα μάτια τα θλιμμένα
καθώς και το χαμόγελο
που όλο και σπανίζει.
Στοίχημα έβαλαν
ποιος θα σε κάνει να γελάσεις.
Τρόπαιο, τα μάτια που πετούν
κοιτώντας Το σωτήρα.
Μα εσύ,
που πουλάς μελαγχολία,
πόσο θ΄αντέξεις την παραδοχή
του παιχνιδιού που έστησες;
Σε τρώει τα βράδια, η ψευτιά,
που θρέφει τ' όνειρό σου
που δίχως την δε βρίσκεις
λόγο να ονειρεύεσαι...

2 σχόλια:

  1. γιατί μωρό μου; τι κίνητρο έδωσε τούτη την άρνηση; όμορφη δε λέω… μα άρνηση. γιατί;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είναι πιο εύκολο να μένεις σε μέρη που γνωρίζεις..
    Μα δε μένω εκεί για πάντα.. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή