Άτιτλο

Ναι, είναι θρήνος

που όλα μένουν ίδια κι απαράλλαχτα

αιωνίως δυσαρεστώντας

τη θέλησή μου γι' άλλες εποχές.

Αναπάντητες μένουν οι αιτίες

και 'γω χάνομαι σε μνήμες

και λόγια που πετούν.

Ώσπου μένω και γω

ίδια κι απαράλλαχτη

μονίμως στάσιμη

σ' επιθυμίες ανεπιθύμητες.

Μα τελικά, τί ισχύει,

είν' η πραγματικότητα,

το πνιγηρό παρόν, που μας τυφλώνει

ή εμείς που εξαρχής τυφλά

τ' ακολουθούμε..;