ΑΠΟΛΟΓΙΑ

Ποτέ δεν έπαψα να φεύγω
από κάθετί δικό μου
Φαίνεται
πως με έβλαψα πολύ
και τώρα
ό,τι απέμεινε
αιμοραγεί
κρυφά τις νύχτες
και τις μέρες
με αθώα περιφάνεια
νικά τον ήλιο
Εγώ όμως
που με παρατηρώ
βλέπω το ξεραμμένο αίμα
στο μαξιλάρι
και κάνω πως δε γνωρίζω
Άλλες φορές πάλι
μόνη μου
ανοίγω τις πληγές μου
ακούγοντας τη μοναξιά
Δεν μπορώ άλλο να μιλάω γι' αυτό
αλλά
όπως είπα
ποτέ δεν έμαθα να φεύγω
από κάθετί δικό μου
Άλλωστε
αν το έκανα
τί θα απέμενε...