Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

Ανάγκη για ουρανό
.
.
ο ουρανός δεν έχει σώμα
δεν έχει
λόγια
δεν έχει
σύνορα
έχει όμως
χρώματα
και δάκρυα
και χαμόγελα
απλώνει
το βλέμμα του
και αγκαλιάζει
κάθε σκοτεινό παράθυρο
που αρνείται να ανοίξει
κάθε γωνία
ανάμεσα στα κτήρια
κάθε χαρά
ανάμεσα στη λύπη
Αρνείται
να σωπάσει
να αλλάξει
Μπλέ θα παραμείνει
κι ας με ξεγελά με σύννεφα
Δίνει κουράγιο
γιατί
τίποτα δε θα αλλάξει
όσο είναι εκείνος
ο κηδεμόνας
της Γης
Μ' αφήνει να ονειρεύομαι
στα γαλάζια κύματά του
Και να μετρώ
τ' αστέρια του
ώστε να μη μετρώ
τα δάκρυά μου
Μ' αφήνει να πετώ
από σκέψη σε σκέψη
κόντρα στον ήλιο
λίγο πριν καώ
Μου χαιδεύει το μάγουλο
κι εγώ
χαμογελώ
.
.
ανάγκη για ουρανό...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου