Συνεχίζεται..

Στη φθίνουσα πορεία της ημέρας
το τέλος σου μη βρίσκεις
Είν' όλα εκεί και σε κοιτούν
παρακαλούν το άγγιγμα και τη μιλιά
που μόνο εσύ κατέχεις
Κι αν κάτι χάθηκε
για μια στιγμή χαμένο μόνο είναι
Απαλλάχτηκε απλώς
από ένα σώμα σκουριασμένο
και μικρό παιδάκι σε κοιτά
προσμένοντας να τ' αγαπήσεις
Ατίθασο και νέο
το αίσθημα που αγκάλιασες
μα κάπου αναγνώρισες
τον όμορφο εαυτό σου...

Εν Οίδα....

Με θάρρος το βλέμμα μου σκύβω
Ομολογία μ' αυλακωμένα μάγουλα
Είμαι αδαής κι είναι το μόνο που ξέρω
Στη φασαρία και μέθη της ημέρας
Τρόμος η σπείρα του παρόντος
Ατέλειωτη μπροστά μου ξετυλίγεται
Σε κάθε παύση
Λίγο πριν φως και σκότος σμίξουν
Διστάζω να κοιτάξω
Εκκωφαντική η αλήθεια έστω ανασαίνοντας
Πως λέξεις ξένες σκέφτομαι
Και τη λήθη του κόσμου υπηρετώ
Αντέχω να το πω
Κι όχι να το πιστέψω
Πως είμαι αδαής κι είναι το μόνο που ξέρω
Αλλά πάλι,
Η πυξίδα στη ζωή είναι ιδιόχειρη
φτιαγμένη από εμπειρίες....

Αυτό που αξίζει...

... Δε θα το βρεις
σε παγωμένα χαμόγελα στιγμών
ούτε οπτασίες πλαστικές το ενσαρκώνουν
Μακριά από άλλους συχνάζει
φοβάται το φως το τεχνητό,
στη σκέψη σου που τρέχει καταφεύγει
Είναι στον αέρα
μουρμούρισμα ψιθυριστό
παλμός που σβήνει
κι ανάσα που πετά
Δάκρυ που αφήνεται
στο κύμα χαμόγελο που σκάει
Σε μέρη αφύσικα φωλιάζει
εκεί που μόνο τα πουλιά κοιτούν
κι οι εραστές αναζητούν
υποσχέσεις αιώνιες πιστές
Εκεί που χέρια ανοίγονται
και θέλουν να πετάξουν
Όταν τα όνειρα
παύουν όνειρα να 'ναι...

Αγχος

Με διαπερνούν οι λέξεις
Ηχώ μέσα μου γεμίζει το αμφίβολο
Δεν είμ' εγώ που απαντώ
μα ό,τι ως δεδομένο αποκρίνεται
Μες στους ψιθύρους
ξεχωρίζω ανάσες
που όλο λιγοστεύουν
όσο οι παλμοί αυξάνονται

Βασανιστικά εγωκεντρικό
και ανύπαρκτο αίσθημα του Άλλου
βρες θάρρος και διεκδίκησε το φως μέσα στο βλέμμα.

αλλοτριωση

Νεύματα ξεφεύγουν

στη χώρα του δέοντος

Νεύματα παρέμειναν

οι επιθυμίες

σε τόπους που δε γνώρισα ποτέ

σε μάτια που δε στάθηκα να νιώσω

Περνούν οι ανάσες

και 'γω μπροστά τους πνίγομαι

Παντού ξεχύνομαι

μα ελεύθερη δεν είμαι

Μέχρι άφεση εαυτού να μου δοθεί

από ένα νεύμα στον καθρέπτη.

Αναζήτηση

Με ορίζοντα ή χωρίς

σε χνάρια αλλοτρια δε θέλω να πατάω

την ψυχή μου ν' ακουμπάω

σε μέρη μέρας μακρινής

μέχρι να 'ρθεις να με βρεις

Κι όμως δε θέλω να βρεθώ

από πείσμα κι εμμονή

ό,τι δεν έψαξε κανείς

με μάτια κλειστά θ' αναζητώ

μια σκέψη κούφια να γευτώ

Κι αν φωνάξω "Είναι ψέμα"
θα 'ναι ψέμα να το πω
ο εαυτός π' αναζητώ
με ζυγιάζει με το βλέμμα
και με των ματιών το πνεύμα
πέρα για πέρα αληθινό
της αλήθειας μου το στέμμα

Προδότης του εαυτού μου

Όταν με σπρώχνουν

με χαμόγελο προς τον γκρεμό

δεν είναι ανάγκη στην άκρη να φτάσω

Σε κάθε βήμα πέφτω

κι η προδοσία με τυφλώνει

Ψάχνω

το χέρι που με σέρνει

μα μόνο την ανάσα μου αντικρίζω

Ποιο βάρος κάτω με κρατά

και ποιος αφέντης,

μα είμαι μόνη

Ίσως, λίγο πριν την άβυσσο,

επανορθώσω.

"Αν δεν μιλάς γίνεσαι ένας σκουπιδοντενεκές που σιγά σιγά σαπίζει..."

Να κρυφτείς δεν μπορείς
από τις σκέψεις
Μίλα λοιπόν
και περίμενε να έρθουν
περιμένοντας το κλάμα σου
Φτιάξε ορισμούς και σύνορα
κρατώντας σου το χέρι
και δες το παραμύθι σιγά σιγά ν' απλώνεται
όσο χωράει το βλέμμα...

Μια εικόνα, αμέτρητες στιγμές

Ξεκίνα από τύχη
και χωρίς ονόματα, συνέχισε.
Μορφές διάφορες παίρνουν οι στιγμές,
αλλάζει ο ήχος στην ανάμνηση.
Τον κόσμο μην στενεύεις σε λέξεις
υπάρχουν τόσα που ακόμα δε γνώρισες
Τον κόσμο μη φυλακίζεις σε χαρτιά
υπάρχουν τόσα που δεν πρόσεξες.

Με ανοιχτές αγκάλες περπατώ
με τα όνειρα ανοιχτά
απροστάτευτη από μένα.

Σε τεντωμένο σκοινί

Με καλεί
με ανήσυχες μικρές ανάσες
και σκέψεις ακαθόριστες
ν' ακολουθήσω τον ορίζοντα
Φοβάμαι, ίσως,
τη σιγουριά του αβέβαιου ν' αφήσω
κι εμπιστοσύνη να 'χω
στις δυνάμεις μου
Το νήμα που ακολουθώ
από αέρα υφασμένο
δένει όλα τ΄αστέρια
Αρκεί τη θέληση να βρω
στο ταξίδι ν' αφεθώ.

Σχετικοτητα

Η μοναξιά μου είπαν

είναι μάνα και δασκάλα

που σου δείχνει να πετας

Μα εγώ έχω καταλάβει

πως είναι αφέντρα που σε σπρώχνει

από τα φτερά δεμένο

σε μια γυάλα από μνήμες

και από πάνω σε κοιτά

ΑΝΑΞΙΟΛΟΓΟ

Δε θα κοιτάξω
ούτε θα περιμένω.

Σε περίμενα ξέρεις
και σε κοιτούσα
Αλλά ξέχασα
εσύ δίχως αστέρια δε βλέπεις
και το παραμικρό εμπόδιο
σε ποτίζει λήθη.

ΠΟΤΕ ΠΙΑ!

Αφήνουν ίχνη οι στιγμές,

καθοδηγούν τη μοναξιά

στα ίδια μονοπάτια.

Σημάδεψε η εποχή

που ορισες για εαυτό

δίχως μπροστά σου να κοιτάς.

Με το ίδιο χρώμα

βάφεις τ' όνειρο ξανά

ξεπλένοντας το βλέμμα,

μετρώντας βήματα.

Τα βήματά σου δεν ακούς,

αφού κι αυτά συνήθισες...

Είναι στιγμές

Είναι στιγμές
μέσα στη νύχτα ανείπωτες
κρυφές για κάθε Λόγο
Που μόνο με στιγμές εκφράζονται....

Φυσική ανομία

Οι λεπτομέρειες λιγοστεύουν στο σκοτάδι

Ακόμα και αόρατος,

Διαφέρεις.

Καθώς το φως σε τρυπάει σαν προδοσία

μην αποστρέφεις το βλέμμα.

Τα τρομαγμένα μάτια του εαυτού σου

γλύκανε, με θάρρος.

Η σκιά στο φως χάνεται

και στο σκοτάδι φεύγει

Σύννεφο γίνεται κι αστέρι.

Άμα μονάχα από το χώμα ξεκολλήσεις...

αιθεροβαμων

Τα όνειρα φεύγουν μακριά

το ξέρεις

αν πάντοτε στη σφαίρα τ' ουρανού τα ψάχνεις

Κι όμως

δε χρειάζεται πάντα να μετράς αστέρια

για να χαμογελάς

Παντού γύρω είν' ο εαυτός σου

κρυμμένος από σένα

φοβισμένος από απόρριψη

Αγάπησέ τον

και πάψε πια να τον κατηγορείς

που αλλάζει ο κόσμος.

Καλά

Μερικές φορές
σκόπιμα ξαναγυρνώ σε μέρη που έχω αφήσει
έχει μια κάποια αίγλη
ο αυτοοικτιρμός
καθώς και τα θλιμμένα μάτια...

Το θάρρος να φωνάξω
-κι ας τ' ακούσω μόνο εγώ-
πως η χαρά είναι παντού
ενω η θλίψη εντός μου...