Όταν με σπρώχνουν
με χαμόγελο προς τον γκρεμό
δεν είναι ανάγκη στην άκρη να φτάσω
Σε κάθε βήμα πέφτω
κι η προδοσία με τυφλώνει
Ψάχνω
το χέρι που με σέρνει
μα μόνο την ανάσα μου αντικρίζω
Ποιο βάρος κάτω με κρατά
και ποιος αφέντης,
μα είμαι μόνη
Ίσως, λίγο πριν την άβυσσο,
επανορθώσω.
να προλάβεις φρόντισε... έτσι και την ηδονή του γκρεμού θα νοιώσεις και τον ίλιγγο της ζωή θα κερδίσεις...
ΑπάντησηΔιαγραφή