Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

Παγωμένος, πρωινός ήλιος




Με ξυπνάει
όχι και τόσο διακριτικά
μάλλον με φωνές υπόγειες
απ' τα κλειστά μου βλέφαρα κατευθείαν στις σκέψεις.
Δεν μ' αγκαλιάζει.
Το φως του με δείχνει με το δάχτυλο στους φόβους,
στέκεται
κι απολαμβάνει τον μανδύα του,
τη λεπίδα από μαχαίρι ατσάλινο
που απειλεί στα μάτια μου να μπήξει.
Κι έπειτα φωτίζει
όλ' αυτά που η νύχτα έσβησε.
Τ' απομεινάρια μιας μέρας περασμένης
Το δακρυσμένο μαξιλάρι
Μερικά κεριά λιωμένα και στεγνά

Τα χέρια σου
που λείπουν.


2 σχόλια:

  1. ...και εκείνο το βαθούλωμα στο μαξιλάρι που σκιαγραφούσε παρουσία...
    λείπει και εκείνο...

    φιλί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Λείπει, ναι...
    Αν και ποτέ δε χρειάστηκα ένα τέτοιο μαξιλάρι για να νιωσω παρουσία..

    Φιλί..

    ΑπάντησηΔιαγραφή